Tagarchief: bloeddruk

Wet van Murphy?

Na een bezoek aan de huisarts fiets ik met een shot B12 in m’n lijf door druilerig Rotterdam. M’n bloeddruk was deze keer niet extreem hoog gelukkig, al blies de assistente de band zo hard op dat ik ‘m bijna voelde stijgen en de neiging moest bedwingen om het ding van m’n arm te rukken. Er zat iets klem bleek later. Vrijdag moet ik weer bloed prikken en daarna zien we verder. Misschien dat ik diezelfde dag m’n volgende blogger in beeld breng op de Goudse markt. Op korte termijn moet ik ook een goede huisarts op de kop zien te tikken, maar waar haal je zo snel een integere, niet aan kokervisie lijdende arts vandaan? Iemand die als reactie op mogelijke nadelen van schildklierhormonen slikken alleen lachend weet te zeggen, ‘het zijn maar kleine pilletjes, hoor’, kan en wil ik niet serieus nemen.

Het begint steeds harder te regenen. De Grote Markt is uitgestorven en ik rij de Hoogstraat in, waarbij ik uiterst voorzichtig om duiven en passanten heen cirkel. Opeens doemt er een agent voor me op, hij kijkt streng. Ik spring meteen van m’n Gazelle, glimlach vriendelijk en maak aanstalten om door te lopen. Maar daar komt plots politieman nummer twee op de proppen, ‘u krijgt een bekeuring’, zegt hij op een toon die geen tegenspraak duldt. ‘Huh!’ Stomverbaasd staar ik hem aan. ‘Omdat ik op de stoep fiets? Ik wist niet dat je daar een boete voor kreeg. Hoeveel gaat dat kosten dan?’, vraag ik enigszins uit het veld geslagen. ‘Veertig euro’, zegt de man resoluut. ‘Veertig euro?’, papegaai ik. ‘Wat veel!’

Nadat ik hem m’n legitimatiebewijs heb gegeven, vraagt hij of ik het ermee eens ben. Ik leg uit dat ik het een veel te hoog bedrag vind en dat ik altijd voorzichtig doe, ook op het trottoir. ‘Maar dat beweert iedereen natuurlijk, alleen bij mij is het echt zo’, zeg ik met een brede grijns. De man blijkt best aardig, hij doet ook maar gewoon z’n werk in de regen, bedenk ik. Het wordt toch nog een ontspannen gesprek, bonnen schrijven, effecten van boetes, niet-betalen en marechaussee, als hij mij laat gaan moet hij de volgende ook laten gaan, het komt allemaal aan bod. Vriendelijk nemen we ten slotte afscheid, ik veertig euro armer. Aangezien het toch al zo’n dure dag is en ik ook iets leuks wil, besluit ik een troostbroodje te gaan eten bij Floor.

Onderweg word ik overvallen door een stortbui en druipnat stap ik vervolgens over de drempel. Mensen kijken me meewarig aan, ik zie eruit als een verzopen kat met die natte slierten in m’n gezicht, uitgelopen mascara en broekspijpen die aan m’n benen kleven. Als dan even later de beloofde droge theedoek niet arriveert, het stokbroodje kennelijk geen puf had om op tijd uit de oven te komen en keihard is geworden, pak ik m’n pen en begin te schrijven waarbij ik per ongeluk vlekken in de tekst en op m’n mouw maak, het papier besmoezel zoals Poeh ook doet. Ik neem me voor om als ik eenmaal thuis ben voor de tweede keer onder de warme douchestraal te duiken, de rest van de dag binnen te blijven en zeker niet op een ladder te gaan staan.
Marjelle

Roses in June Wende Snijders

Foto Witold Riedel

Wet van Murphy of Wet van bedrog?

Mooie man

M’n arm deed al maanden niet wat ik wilde, een blessure die ik mogelijk heb opgelopen nadat ik afgelopen jaar driemaal ‘zomaar’ van m’n fiets donderde. Toen ook fysiotherapie en osteopathie niet hielpen, besloot ik na een rustpauze een afspraak met een chiropractor te maken. Vorige week ging ik er voor het eerst naar toe. Mooie man, grote bos krullend haar en lieve verstandige ogen die door je heen kijken. Soms ontmoet je iemand waar je meteen een goed gevoel bij hebt. Dat had ik met hem. Het was ook gelijk vertrouwd, wat wel zo handig is als iemand je nek en rug kraakt en daarbij af en toe boven op je ligt. Na deze eerste sessie werd m’n bloeddruk gemeten, tot m’n verbazing was die veel te hoog. Ik schrok ervan.

Een beetje licht in m’n hoofd na de behandeling treinde en fietste ik terug naar Rotterdam. ‘Het laatste wat ik in deze roerige periode kan gebruiken is een hoge bloeddruk on top of everything’, bedacht ik onderweg. De dagen erna bleef ik dat misselijke en duizelige gevoel houden, met als dieptepunt het moment dat ik midden in V&D me opeens zo raar voelde dat ik onmiddellijk een glas jus d’orange ben gaan drinken in La Place in de hoop dat die vitaminebom me genoeg energie zou geven om weer veilig thuis te komen. Ondanks het feit dat ik mijn portie arts & beunhaas wel gehad heb in m’n leven, ben ik toch naar de huisarts gegaan. Hij hoorde het verhaal aan, begon me even later te bekloppen en m’n hart en longen te beluisteren toen ook deze keer bleek dat m’n bloeddruk omhooggestuwd was.


Nadat hij me beplakt en bedraad had
en een hartfilmpje had gemaakt, keek hij goedkeurend op het A4’tje wat eruit kwam gerold. ‘Dat ziet er normaal uit’, zei hij. Alvorens met zwaar pillengeschut te beginnen, wilde hij na het weekend eerst een bloedonderzoek en een aantal bloeddrukmetingen uitvoeren. Zover is het nog niet, de afgelopen dagen heb ik mezelf alvast een C-boost gegeven. Ik strooi ook verse peterselie op alle groenten, warm en koud, en probeer even uit het nachtmerriescenario te ontsnappen waarin ik de laatste maanden ben beland. In plaats daarvan droom ik van leuke dingen, zoals mannen die mooi zijn vanbinnen en vanbuiten. Dromen* zijn grenzeloos, gelukkig maar.
Marjelle

* ‘Droom je dromen groot genoeg. Ze worden steeds kleiner, totdat ze op de aarde zijn geland
Indiaans spreekwoord

A Coral Room Kate Bush