Tagarchief: wende snijders

Schip met geld?

Klik op de foto voor het antwoord van Loesje

Wende Snijders live

Wet van Murphy?

Na een bezoek aan de huisarts fiets ik met een shot B12 in m’n lijf door druilerig Rotterdam. M’n bloeddruk was deze keer niet extreem hoog gelukkig, al blies de assistente de band zo hard op dat ik ‘m bijna voelde stijgen en de neiging moest bedwingen om het ding van m’n arm te rukken. Er zat iets klem bleek later. Vrijdag moet ik weer bloed prikken en daarna zien we verder. Misschien dat ik diezelfde dag m’n volgende blogger in beeld breng op de Goudse markt. Op korte termijn moet ik ook een goede huisarts op de kop zien te tikken, maar waar haal je zo snel een integere, niet aan kokervisie lijdende arts vandaan? Iemand die als reactie op mogelijke nadelen van schildklierhormonen slikken alleen lachend weet te zeggen, ‘het zijn maar kleine pilletjes, hoor’, kan en wil ik niet serieus nemen.

Het begint steeds harder te regenen. De Grote Markt is uitgestorven en ik rij de Hoogstraat in, waarbij ik uiterst voorzichtig om duiven en passanten heen cirkel. Opeens doemt er een agent voor me op, hij kijkt streng. Ik spring meteen van m’n Gazelle, glimlach vriendelijk en maak aanstalten om door te lopen. Maar daar komt plots politieman nummer twee op de proppen, ‘u krijgt een bekeuring’, zegt hij op een toon die geen tegenspraak duldt. ‘Huh!’ Stomverbaasd staar ik hem aan. ‘Omdat ik op de stoep fiets? Ik wist niet dat je daar een boete voor kreeg. Hoeveel gaat dat kosten dan?’, vraag ik enigszins uit het veld geslagen. ‘Veertig euro’, zegt de man resoluut. ‘Veertig euro?’, papegaai ik. ‘Wat veel!’

Nadat ik hem m’n legitimatiebewijs heb gegeven, vraagt hij of ik het ermee eens ben. Ik leg uit dat ik het een veel te hoog bedrag vind en dat ik altijd voorzichtig doe, ook op het trottoir. ‘Maar dat beweert iedereen natuurlijk, alleen bij mij is het echt zo’, zeg ik met een brede grijns. De man blijkt best aardig, hij doet ook maar gewoon z’n werk in de regen, bedenk ik. Het wordt toch nog een ontspannen gesprek, bonnen schrijven, effecten van boetes, niet-betalen en marechaussee, als hij mij laat gaan moet hij de volgende ook laten gaan, het komt allemaal aan bod. Vriendelijk nemen we ten slotte afscheid, ik veertig euro armer. Aangezien het toch al zo’n dure dag is en ik ook iets leuks wil, besluit ik een troostbroodje te gaan eten bij Floor.

Onderweg word ik overvallen door een stortbui en druipnat stap ik vervolgens over de drempel. Mensen kijken me meewarig aan, ik zie eruit als een verzopen kat met die natte slierten in m’n gezicht, uitgelopen mascara en broekspijpen die aan m’n benen kleven. Als dan even later de beloofde droge theedoek niet arriveert, het stokbroodje kennelijk geen puf had om op tijd uit de oven te komen en keihard is geworden, pak ik m’n pen en begin te schrijven waarbij ik per ongeluk vlekken in de tekst en op m’n mouw maak, het papier besmoezel zoals Poeh ook doet. Ik neem me voor om als ik eenmaal thuis ben voor de tweede keer onder de warme douchestraal te duiken, de rest van de dag binnen te blijven en zeker niet op een ladder te gaan staan.
Marjelle

Roses in June Wende Snijders

Foto Witold Riedel

Wet van Murphy of Wet van bedrog?

A match made in heaven

Vanochtend werd ik wakker met een glimlach op m’n gezicht. Buiten was het weer nog even druilerig als gisteren, maar dat deed me niets, de herinnering aan de droom zat nog vers in m’n hoofd. Het was zo levensecht dat ik voor het eerst het gevoel had dat ik hem, waarvan ik niet eens weet hoe hij klinkt, nu werkelijk had gezien en aangeraakt.

Ik zit met een paar mensen aan een tafeltje en loop op een gegeven moment naar de bar om iets te drinken te halen, als ik daar aankom staat hij opeens voor me. We herkennen elkaar meteen, al heb ik slechts vage foto’s van hem gezien en hij een paar van kleine Marjelle. Hij zoent me zacht op m’n mond, nog een beetje aftastend, ik laat het over me heen komen en zoen hem terug alsof ik nooit anders gedaan heb, alleen ook wat voorzichtig. Langzaam wordt het heftiger en intenser, alles om me heen valt weg, ik voel me heel dicht bij-

Uren later toen de herinnering al was vervaagd en L. sms’te dat ze niet lekker was en niet meeging naar De Dijk, ben ik toch op de fiets gesprongen en door een muisgrijs Rotterdam gereden op zoek naar broodnodige afleiding, voer voor de camera en voor mij. In beweging komen kost soms moeite, maar na een uurtje doortrappen voelden m’n lijf en geest zich weer iets energieker.
Nu eerst m’n robijnzachte was uit de machine halen en in de droger stoppen.
Marjelle

Hey Wende Snijders