Tagarchief: politie

Slumdog Millionaire (15)

Prem Kumar ‘A few hours ago, you were giving chai for the phone walahs. And now you’re richer than they will ever be. What a player!’

Prem Kumar ‘So are you ready for the final question for 20 million rupees?’
Jamal Malik ‘No, but maybe it is written, no?’
Prem Kumar ‘Maybe…’

Muziek
Jai Ho Sukhwinder Singh

O… Saya A.R. Rahman & Maya Arulpragasam

The boys on a train filmfragment uit Slumdog Millionaire
Scène die uiteindelijk niet in de film is terechtgekomen

Eerder verschenen in deze film****serie:
(1) – The Hours
(2) – U Turn
(3) – Dogville
(4) – The Shawshank Redemption
(5) – Festen
(6) – Fucking
Åmål
(7) – Raise the Red Lantern
(8) – Annie Hall
(9) – Le mari de la coiffeuse
(10) – Dancer in the Dark
(11) – A Few Good Men
(12) – The Deer Hunter
(13) – One Flew Over the Cuckoo’s Nest
(14) – Nothing Personal

Wet van Murphy?

Na een bezoek aan de huisarts fiets ik met een shot B12 in m’n lijf door druilerig Rotterdam. M’n bloeddruk was deze keer niet extreem hoog gelukkig, al blies de assistente de band zo hard op dat ik ‘m bijna voelde stijgen en de neiging moest bedwingen om het ding van m’n arm te rukken. Er zat iets klem bleek later. Vrijdag moet ik weer bloed prikken en daarna zien we verder. Misschien dat ik diezelfde dag m’n volgende blogger in beeld breng op de Goudse markt. Op korte termijn moet ik ook een goede huisarts op de kop zien te tikken, maar waar haal je zo snel een integere, niet aan kokervisie lijdende arts vandaan? Iemand die als reactie op mogelijke nadelen van schildklierhormonen slikken alleen lachend weet te zeggen, ‘het zijn maar kleine pilletjes, hoor’, kan en wil ik niet serieus nemen.

Het begint steeds harder te regenen. De Grote Markt is uitgestorven en ik rij de Hoogstraat in, waarbij ik uiterst voorzichtig om duiven en passanten heen cirkel. Opeens doemt er een agent voor me op, hij kijkt streng. Ik spring meteen van m’n Gazelle, glimlach vriendelijk en maak aanstalten om door te lopen. Maar daar komt plots politieman nummer twee op de proppen, ‘u krijgt een bekeuring’, zegt hij op een toon die geen tegenspraak duldt. ‘Huh!’ Stomverbaasd staar ik hem aan. ‘Omdat ik op de stoep fiets? Ik wist niet dat je daar een boete voor kreeg. Hoeveel gaat dat kosten dan?’, vraag ik enigszins uit het veld geslagen. ‘Veertig euro’, zegt de man resoluut. ‘Veertig euro?’, papegaai ik. ‘Wat veel!’

Nadat ik hem m’n legitimatiebewijs heb gegeven, vraagt hij of ik het ermee eens ben. Ik leg uit dat ik het een veel te hoog bedrag vind en dat ik altijd voorzichtig doe, ook op het trottoir. ‘Maar dat beweert iedereen natuurlijk, alleen bij mij is het echt zo’, zeg ik met een brede grijns. De man blijkt best aardig, hij doet ook maar gewoon z’n werk in de regen, bedenk ik. Het wordt toch nog een ontspannen gesprek, bonnen schrijven, effecten van boetes, niet-betalen en marechaussee, als hij mij laat gaan moet hij de volgende ook laten gaan, het komt allemaal aan bod. Vriendelijk nemen we ten slotte afscheid, ik veertig euro armer. Aangezien het toch al zo’n dure dag is en ik ook iets leuks wil, besluit ik een troostbroodje te gaan eten bij Floor.

Onderweg word ik overvallen door een stortbui en druipnat stap ik vervolgens over de drempel. Mensen kijken me meewarig aan, ik zie eruit als een verzopen kat met die natte slierten in m’n gezicht, uitgelopen mascara en broekspijpen die aan m’n benen kleven. Als dan even later de beloofde droge theedoek niet arriveert, het stokbroodje kennelijk geen puf had om op tijd uit de oven te komen en keihard is geworden, pak ik m’n pen en begin te schrijven waarbij ik per ongeluk vlekken in de tekst en op m’n mouw maak, het papier besmoezel zoals Poeh ook doet. Ik neem me voor om als ik eenmaal thuis ben voor de tweede keer onder de warme douchestraal te duiken, de rest van de dag binnen te blijven en zeker niet op een ladder te gaan staan.
Marjelle

Roses in June Wende Snijders

Foto Witold Riedel

Wet van Murphy of Wet van bedrog?

Meer blauw op straat?

Message in a bottle The Police

‘Politie’, zei de man

Vanmiddag zag ik vanuit m’n raam allerlei mensen op een kluitje staan en wat mannen ingewikkeld heen en weer lopen in de verte. In eerste instantie dacht ik nog aan tv-opnames of misschien een verdwaalde landmeter en besloot meteen wat plaatjes te schieten. Doordat ik het deze week noodgedwongen rustig aan moest doen in verband met m’n rug was van veel weinig terechtgekomen en dat gold ook voor fotograferen. Ik was nog druk bezig met inzoomen toen de bel ging.


Geen zin, dacht ik, en ging verder met foto’s maken. Weer rinkelde de bel, en nog een keer. Besluiteloos keek ik om me heen, ik had me nog niet opgemaakt, m’n rug deed pijn- vervoigens werd er hard op de deur geklopt. Degene die mij dringend wilde spreken stond dus al in de gang. Ik haalde m’n schouders op en riep ‘ik kom!’ Voor mij stond een man met een legitimatiebewijs in z’n hand. ‘Politie’, zei hij. ‘Was u gisteren tussen half vier en half vijf thuis?’ Ik vroeg hem wat er gebeurd was, terwijl ik ondertussen koortsachtig nadacht waar ik toen was.

De agent vertelde dat er ’s middags een kind van acht gewond was geraakt op het pleintje hierachter en nu op de intensive care lag. Er was een projectiel in z’n hoofd gevonden, ging hij verder, maar het was onduidelijk of het om een kogel(tje) ging of iets van vuurwerk. Ze waren momenteel bezig met een grootscheeps buurtonderzoek om erachter te komen wat er zich precies had afgespeeld. Inmiddels herinnerde ik mij dat ik na de fysiotherapeut en boodschappen om drie uur thuis was en hij vroeg of ik iets gezien of gehoord had.

‘Helemaal niets’, zei ik, en voegde eraantoe dat het hier ook wel vaker lawaaiig is zodat andere geluiden minder opvallen. Nadat ik m’n persoonsgegevens had doorgegeven drukte hij me op het hart om contact op te nemen als me nog iets te binnen schoot. Ik knikte, wenste hem veel succes en sprak de hoop uit dat het met het jongetje helemaal goed zou komen. ‘Bizar’, zei ik nog, wat hij beaamde, vervolgens deed ik enigszins beduusd de deur achter hem dicht. Toen ik later de foto’s op m’n beeldscherm zag, bekeek ik ze opeens met andere ogen.

Marjelle



Hearts in the parc Patrick Watson


Politie onderzoekt verwonding kind
Jongen 8 mogelijk beschoten tijdens spelen