Klik op de foto voor een groter formaat
Verzet begint niet met grote woorden
maar met kleine daden
zoals storm met zacht geritsel in de tuin
of de kat die de kolder in zijn kop krijgt
zoals brede rivieren
met een kleine bron
verscholen in het woud
zoals een vuurzee
met dezelfde lucifer
die een sigaret aansteekt
zoals liefde met een blik
een aanraking iets dat je opvalt in een stem
jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet
en dan die vraag aan een ander stellen
Remco Campert
Geplaatst in Fotografie, Gedichten
Tags: foto, fotografie, gedichten, Moerenburg, Remco Campert, tilburg, verzet, Verzet begint niet met grote woorden
Klik op de foto voor een groter formaat
Met dank aan Loesje
Geplaatst in Dieren, Fotografie
Tags: aap, concentratie, dieren, foto, hilvarenbeek, Loesje, Safaripark Beekse Bergen, zen
An unusual start of the day. Eerst word ik een paar keer uit bed gebeld door een Amsterdamse opdrachtgever. M’n mobieltje moest mee naar bed, omdat dat vandaag tevens m’n wekker is bij gebrek aan beter. Vervolgens vind ik drie mails in m’n mailbox: eentje van een potentiële klant die maanden niks heeft laten horen op m’n offerte en nu opeens álles tegelijk wil. Aangezien ik zZP’er ben, kan ik niet in een paar weken tijd een bulk puzzels uit m’n mouw toveren. Bovendien moeten ze in een afwijkend formaat geleverd worden wat mijn software niet aankan. De volgende mail is van een bedrijf dat een offerte voor een puzzel wil. Het laatste bericht komt van een journalist van een dagblad die misschien in een blogje aandacht aan m’n e-book over Tilburg gaat geven. Benieuwd hoe de dag verder gaat.
Klik op de brievenbus voor een groter formaat
The rest of the day. Vanmiddag ben ik naar VluchtelingenWerk gegaan om iemand te helpen met de Nederlandse taal. Het was de tweede keer van in totaal drie keer dat ik voor niks heb zitten wachten en ondanks m’n engelengeduld en begrip vind ik dat toch echt iets te veel van het goede. M’n lichte irritatie daarover heb ik toen lekker van me af gefietst. Tussendoor een korte stop op een bosterras in Oisterwijk waar wepsen een meer dan gewone belangstelling voor me aan de dag legden. Na drie uur fietsen kwam ik moe maar voldaan weer thuis. Tijdens mijn afwezigheid bleek een van de zingende kermisgasten – jawel, het is kermis in Tilburg en dat zullen we weten ook – helemaal losgegaan, zijn smartlappen galmen nu door de dichte ramen heen. Er ligt ook een mail dat ik ben toegelaten tot het redactieteam van een grote niet met name te noemen site. Geld verdien je er níet mee, het gaat om de ‘eer’, helaas krijg ik daarmee de huur niet betaald.
Marjelle
Geplaatst in Persoonlijk, Tilburg
Tags: foto, freelance, Oisterwijk, persoonlijk, rondkomen, tilburg, vrijwilligerswerk, zzp'er
Vandaag moest ik aan een strip van Calvin en Hobbes denken, een van de weinige stripfiguren die ik echt leuk vind. Op een snikhete dag sprongen ze als een paar opgejaagde vlooien door het hete zand… Deze week staat in het teken van golven van hitte en slaaptekort. Op zich hoeft tropisch heet helemaal niet erg te zijn, ik kan me nog goed de vakanties op idyllische Griekse eilandjes herinneren waar toenmalige vriend en ik verkoeling zochten aan zee. Ik met een handdoek om m’n hoofd gewikkeld als een soort van sherpa, hij dobberend op een luchtbed. Bij de lunch genoten we op een terrasje aan het water van heerlijke Griekse boontjes en een fles retsina, erna loom uitrusten op bed. Het was een droge hitte, niet de klamme vochtige lappendeken die nu hier thuis & buiten hangt.
Hier konden ze weer afkoelen
Op m’n etage in Tilburg waar ik ruim een jaar woon, is het al dagenlang gemiddeld 30 °C, vandaag zelfs 32, de ongeïsoleerde zolder die als slaapkamer verhuurd wordt krijgt een dikke 35-40+. Ook een tuin of balkon ontbreekt. Aangezien ik thuis werk, is er geen ontsnappen aan. Ik heb het dan ook nog nooit zo benauwd warm gehad als hier, met achter me een kreunende ventilator en naast me een waterspuit waarmee ik me om de zoveel minuten natspuit. Dat veel mensen geen flauw idee hebben dat niet iedereen een tuin en een normaal huis heeft, viel me de afgelopen dagen op in social media en kranten. De ene helft van Nederland woont grofweg gezegd in goede huizen met schaduwrijke tuinen en balkons, de andere helft zit klem in benauwde flats. Als ik dan soms gespreksflarden voorbij zie komen als ‘o, met die warmte valt het reuze mee, mensen doen er zó moeilijk over! [haha] Ik zit met ’n wijntje op een schaduwrijk plekje in de tuin en in huis is het 21 °C‘, dan denk ik: zullen we ruilen?
Marjelle
* Smeltie *
Voor iedereen die twijfelt of ’t echt een hittegolf is 😉
– Uit de koude kraan komt opeens warm water.
– Chocoladerepen worden chocopasta.
– Boter is keihard, omdat-ie uit de ijskast komt.
– De plantenspuit wordt multifunctioneel.
– De enige koele plek in huis is onder een lauwe douche.
– IJsblokjes smelten als je ernaar kijkt.
– Naakt slapen blijkt de enige optie.
– Ventilators draaien overuren.
– De was droogt in een oogwenk op zolder.
– Vlees voor de BBQ is niet meer nodig, je bent zelf al een gegrild worstje.
Geplaatst in Persoonlijk
Tags: Calvin en Hobbes, Griekenland, hitte, hittegolf, huisvesting, tilburg, zomer
Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.
Beeld van een Facebooker (3)
Deze keer brengt de trein me naar Noord-Limburg. ‘Ik haal je wel op bij Blerick’, mailde Sander. Het stationnetje ligt er verlaten bij, ik loop de tunnel door en zie hem al in de verte staan. Lange staart, zonnebril, geen twijfel mogelijk. We begroeten elkaar en ik hoor een Venloos accent. Eenmaal in de auto – ‘let niet op de rommel’ – bespreken we waar we naartoe zullen gaan. De combinatie rustig terrasje & park kent zijn stad Venlo niet echt. ‘Zullen we naar het Landschaftspark in Duisburg gaan?’ vraagt hij. Een trip over de grens lijkt me leuk, het is jaren geleden dat ik in Duitsland ben geweest. Na een half uur rijden komen we aan bij het park, een voormalig hoogovencomplex dat nu een urban park is geworden. Je hebt hier niet het gevoel van drukte, geen hustle and bustle. Sander zoekt graag de rust op als hij niet werkt. Het oude Floriadeterrein, nu Venlo GreenPark, is een van zijn favoriete plekken. Megafestaties zijn niet aan hem besteed, hij heeft een hekel aan gedrang. Op zo’n zomerse dag als vandaag zul je hem dan ook niet in de binnenstad van Venlo vinden.
Onder het genot van een cola en een tonic praten we even later verder aan de picknicktafel van het Hauptschalthaus. Cola is zijn favoriete drank, hij drinkt gemiddeld zo’n twee liter per dag. Als hij m’n verbaasde blik ziet zegt hij lachend ‘ach, er zijn zoveel dingen slecht en het wordt ook vaak enorm overdreven.’ Ik vraag hem naar zijn schooltijd en wat hij erna heeft gedaan. Van de havo moest hij switchen naar de mavo, omdat hij de ziekte van Pfeiffer kreeg. Daarna koos hij voor het MLO (Middelbaar Laboratorium Onderwijs). Na het behalen van zijn diploma wist hij al dat het niks voor hem was. Uiteindelijk kwam hij via een aantal omwegen in de logistiek terecht, bij customer services orders aannemen. Sinds acht jaar werkt hij nu bij Nobel Biocare als business analist en het bevalt hem prima. In de avonduren volgde hij ook nog de hbo-opleiding projectmanagement. Dat was een heel drukke tijd.
Klik op de foto voor een groter formaat
‘Wanneer ben je met fotografie begonnen?’ vraag ik. ‘Zo’n zes jaar geleden heb ik een compactcamera gekocht, al twijfelde ik toen heel erg tussen compact en spiegelreflex.’ In het begin legde hij zich vooral toe op vakantiefoto’s maken – plaatjes van standaard mooie plekjes tijdens standaardexcursies. ‘Ik wilde geen mensen op de foto hebben want ik wilde rust in de foto’, legt hij uit. Uiteindelijk schaft hij een spiegelreflexcamera aan en bezoekt ook een fotodag via het fotoforum, daar wordt onder andere aandacht besteed aan modelfotografie. Zijn interesse is meteen gewekt. Hij plaatst een oproep waarin meisjes worden gevraagd die het leuk vinden om te poseren en hij volgt een paar workshops studiofotografie. Van het een komt het ander, zijn portfolio groeit gestaag, hij doet steeds meer shoots en heeft sinds een paar jaar een fotostudio in Blerick. De naam ‘Focasa’ is de samentrekking van fotocamerasander. Ook schrijft hij af en toe voor Zoom.nl-magazine en heeft plannen om workshops te gaan geven.
Over Frank Doorhof: ‘Wat een big dude! Een van de beste fashion-fotografen die er is!’
Afgelopen maart vloog hij met een vriend naar China, vanuit Beijing reisden ze verder met de hogesnelheidstrein. Hij was enthousiast geworden door de verhalen van een Chinese collega en toen bleek dat een vliegticket slechts € 450,00 kostte, was hij om. Ik wil één keer in m’n leven over de Chinese muur wandelen, nam hij zich voor en voegde het toe aan zijn last-minute bucketlist. China heeft indruk gemaakt, hij vindt het een mooi land met zeer divers landschap en klimaat. Wel érg veel mensen, overal camera’s en in bijna elke straat een politiepost. Wat ook opviel was dat vrijwel niemand één woord Engels sprak. Dat zorgde soms voor hilarische taferelen in restaurants en winkels. ‘Wat is het mooiste wat je daar gezien hebt?’ vraag ik. ‘De muur en het Mutianyu-gebergte’, zegt hij zonder enige aarzeling.
In het algemeen: ‘Het mag niks kosten, maar ik wil het wel hebben. Je bent Hollander of je bent het niet.’
Klik op de foto voor een groter formaat
Inmiddels zijn we na een lange wandeling door het park en de oude fabriekshal weer aanbeland bij het restaurant. Bij een stomende portie friet en broodje megaburger praten we verder over reizen. Hij heeft veel gezien, onder andere landen als Tanzania, Gambia, Jamaica en Mexico passeren de revue. Op een gegeven moment zegt hij: ‘als ik een miljoen win, dan verhuis ik meteen naar Mexico.’ Ook politiek komt nog aan bod, van het enigszins sarcastische ‘onze Geert’ [Wilders komt ook uit Venlo] tot de Partij voor de dieren. Het was leuk om de man achter Focasa te leren kennen, maar het is tijd om terug te gaan naar Tilburg. Ik ben een beetje rozig geworden van zon, wandelen en uren praten. Rond kwart voor negen zet Sander me weer af op het station.
Marjelle
Op het nachtkastje ‘Mannen die vrouwen haten’ van Stieg Larsson
Favoriete quote ‘What the eyes see and the ears hear, the mind believes’
Sander draait Bob Marley
Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet
Geplaatst in Beeld van een Facebooker, Fotografie, Interviews
Tags: Beeld van een facebooker, china, Duisburg, Facebook, Focasa, fotografie, interview, Landschaftspark, modelfotografie, Sander Rijnders, Venlo
Geplaatst in Fotografie, Natuur
Tags: Duisburg, Duitsland, foto, Gruß, hoogovencomplex, Landschaftspark, natuur, park, urban park
Geplaatst in Dieren, Fotografie, Tilburg
Tags: dieren, foto, fotografie, koe, koeien in de wei, Moerenburg, tilburg
Gedachteloos beleg ik een boterham met jong belegen kaas, ineens komt er een associatie met het verleden in me op. M’n moeder besmeerde soms boterhammen met stroop en drapeerde er vervolgens plakjes kaas overheen. Een combi die ik nooit begrepen heb. Heel soms doe ik nu hetzelfde, dan eet ik bewust een boterham met stroop-én-kaas. Niet omdat ik het zo lekker vind, meer in een poging om nog iets van een familiegevoel, verbondenheid te voelen. Niet alleen bepaalde voedingsmiddelen kunnen herinneringen terugbrengen, ook geuren en geluiden spelen een belangrijke rol.
De geur van nat asfalt blijft voor mij verbonden met spelen, zomer, België. Het zoete parfum van exotische bloemen neemt me terug naar Spanje, naar de tijd dat ik nog een kind was, lang voordat het echte leven los zou barsten. Al kun je je afvragen wat het ‘echte leven’ is, zou dat nu juist niet speels, onschuldig en liefdevol moeten zijn. Laatst zei ik grinnikend tegen een Facebook-vriendin: ‘Als ik had geweten wat me allemaal te wachten stond, dan was ik linea recta de baarmoeder weer ingedoken.’ Dit soort opmerkingen worden zonder glimlach erbij meestal niet zo gewaardeerd of begrepen.
Ook geluiden kunnen bepaalde gevoelens en plekken terugbrengen. Het sissende geluid en de aanblik van sproeiers op een heet grasveld doen me denken aan m’n kibboetstijd en Israelisch vakantieliefje Uri. De nummers van Cuby zijn onlosmakelijk verbonden met m’n eerste liefde Martin uit Zuid. Het getsjirp van honderden onzichtbare krekels bevestigt dat ik ver weg ben van Nederland, regenland… Maar om weer terug te komen op het begin, een boterham met pindakaas én suiker, dat vond ik toen lekker.
Marjelle
Foto Witold Riedel
Geplaatst in Beer, Persoonlijk
Tags: familie, geluid, geur, herinneringen, pindakaas met suiker, verbondenheid
Geplaatst in Dieren, Fotografie, Tilburg
Tags: dieren, foto, fotografie, Moerenburg, oornetje, paard, paardenmuts, tilburg, vliegenmasker, zomer
Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.
Beeld van een Facebooker (2)
‘De volgende halte is Gent-Dampoort’. Ik zit in de trein naar België op weg naar Myriam, m’n tweede facebooker. Voor deze gelegenheid heb ik een superdagretour Tilburg-Gent aangeschaft, hopelijk wordt het ook een superontmoeting. Op het station hebben we bij de geldautomaat afgesproken, waar ik eerst nog de verkeerde persoon aanklamp. Ze lijkt als twee druppels water op Myriam, maar zegt heel beslist ‘nee!’ als ik haar aanspreek. Kort daarna komt de echte Myriam aanlopen, gekleed in een lang, vrolijk gewaad, lekker luchtig op deze zomerse dag. Druk pratend wandelen we naar het oude centrum met z’n mooie pleinen en monumentale gebouwen. We blijken allebei een voorliefde te hebben voor terrassen aan het water, en met een Aperol Spritz en een Tonic proosten we even later op elkaar. Ook de zon werkt mee, Gent laat zich van zijn mooiste kant zien.
Klik op de foto voor een groter formaat
Ik vraag haar wat ze na de middelbare school heeft gedaan. Ze vertelt dat ze de opleiding verpleegkunde gevolgd heeft en die na drie jaar heeft afgerond. In die periode was er een groot overschot aan verpleegkundigen en daardoor is ze nog een tijd werkeloos geweest. Vervolgens heeft ze onder meer lang gewerkt in een Woonzorgcentrum in Oostkamp, een plaats vlak bij Brugge. Als ze nu de keuze opnieuw zou moeten maken, zou ze een studie Nederlands of Engels kiezen. De baan van journalist lijkt haar wel wat. Binnenkort start ze als ‘study nurse’ bij een Europees bedrijf dat zich bezighoudt met celtherapie. Een aantal dagen per maand bezoekt ze dan verschillende behandelcentra en gaat bij artsen langs om gegevens uit patiëntendossiers te verzamelen en deze in de computer in te voeren.
Haar ideaal was altijd een gezin met vier kinderen, maar na de eerste twee – zoon Jeroen en dochter Sara waar ze allebei dol op is – kon ze geen kinderen meer krijgen. Ze besloot een cursus Pleegzorg te volgen. Ongeveer drie jaar geleden kwam ze in contact met Jens, die stage liep bij het rusthuis waar ze toen werkte. Een jongen van 18, die van huis was weggelopen, zwaar mishandeld en in de crisisopvang zat. Myriam trok zich zijn lot aan. Na verloop van tijd besloot de familie hem in huis te nemen. Het eerste jaar ging het redelijk goed, ondanks de autistische diagnose en de emotionele schade die hij tijdens zijn jeugd had opgelopen. Op een gegeven moment ging het echter steeds slechter, hij lag dagenlang op bed en was zeer depressief. Uiteindelijk ging het niet meer en heeft Myriam een kamer voor hem moeten zoeken. Ze zijn nog steeds zijn backup en hij kan altijd bij hen terecht, maar het gaat haar aan het hart dat het zo gelopen is.
Over Jens: ‘Als hij lacht is het gelijk alsof de hemel opengaat.’
Ze blogt sinds vorig jaar november op Bubbliciouslyme. Het ‘Blogboek’ van Kelly Deriemaeker was daarbij heel motiverend en inspirerend. Ze heeft altijd al graag geschreven, maar tijdens haar huwelijk en kinderen krijgen kwam het er niet meer van. In eerste instantie schreef ze vooral over haar zware burnout die ze in augustus 2013 gekregen heeft. Ze heeft twee heftige jaren achter de rug, waarin ze ook haar werk als adviseur kwaliteitszorg niet meer kon doen. Geleidelijk aan begon het beter te gaan en inmiddels blogt ze ook over andere dingen, zoals champagne, meditatie en de fictieve lotgevallen van Adeline. Haar blogdoel is om binnen een jaar meer dan 1000 volgers te krijgen, ze zit nu al op een respectabel aantal van 536. Af en toe doet ze ook mee aan verhalenwedstrijden en daarnaast is ze bezig met een autobiografie voor een vriend. Dat boek wil ze graag voor het eind van het jaar af hebben.
‘Ik ben het gelukkigst als ik aan het schrijven ben.’
Als het over schrijven gaat begint ze te stralen. ‘Ik moet me echt bedwingen om niet meteen nadat ik ben opgestaan te beginnen’, zegt ze.
Nadat we uren op het terras aan het water hebben gezeten, stelt Myriam voor om naar Brasserie Bridge te gaan waar haar nichtje werkt. Bij een glas witte wijn en een biertje praten we verder. ‘Wat wil je eten?’ vraagt ze. ‘Ik wil graag het kindermenu met steak, salade en Belgische frietjes of vind je dat gek?’ grinnik ik. Gelukkig vindt ze net als ik niet gauw iets raar, zelf bestelt ze haar lievelingsgerecht spaghetti bolognese. Ik word getrakteerd op een lekkere maaltijd op een gezellig druk terras en krijg een beetje een vakantiegevoel. Moe en voldaan van zon en praten nemen we ten slotte afscheid. Het is veel later dan de bedoeling was, ik moet nog drie uur reizen voordat ik in Tilburg ben, maar het was ’t zeker waard.
Marjelle
Op het nachtkastje ‘Wachten op woensdag’ van Nicci French
Motto ‘Everything you ever wanted is on the other side of fear’
Myriam draait The Black Eyed Peas
Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet
