Tagarchief: euromast

Laatste bod!

Vanmiddag had ik een afspraak met de teammanager en consulente van Havensteder. Ik zag ertegen op vanwege een aantal redenen. Niet alleen ben ik doodmoe door de nachtmerrie waarin ik ben beland nadat de voorgenomen verhuizing plotseling niet doorging buiten mijn schuld, ook de hele moeizame gang van zaken rond de afhandeling ervan heeft voor veel stress gezorgd. Af en toe zie ik het dan ook niet meer zitten, soms overvalt me een gevoel van pure moedeloosheid als ik voor de zoveelste keer weer van het kastje naar de muur gestuurd word. Ook het terugdraaien van alle regeldingen is geen pretje. Instanties die er ondanks diverse telefoontjes nog steeds van uitgaan dat je op het nieuwe adres woont, energiebedrijven die me bestoken met brieven over meterstanden die ik allang heb doorgegeven.


Klik op De Waslijn voor een groter formaat

Ondertussen stampen de bovenburen als vanouds op het laminaat boven mijn hoofd. Die overlast is nu juist de reden dat ik graag weg wilde. Aangezien opgeven (nog) geen optie is vecht ik dapper door in m’n eentje, tegen de desinteresse, de bureaucratie, het onderling afschuiven van de verantwoordelijkheid. Momenteel sta ik zelfs rood doordat de huur en contractkosten van augustus tegen de afspraak in nog steeds niet zijn terugbetaald en de huur van september ten onrechte is afgeschreven.
Op de afgesproken tijd meld ik me ’s middags bij de balie. De teammanager, een grote man met doordringend blauwe ogen,  maakt meteen duidelijk dat er met hem niet te spotten valt. ‘Misschien komt het wat kort door de bocht over’, zegt hij, ‘maar ik ben niet geïnteresseerd in allerlei details, ik ben pragmatisch en wil tot een oplossing komen die voor beide partijen goed is.’

Tot zover kan ik met hem meegaan, ook ik wil een bevredigende oplossing. Het is tijd dat er nu eindelijk een goede afhandeling plaatsvindt en dat er een regeling voor de gevolgschade komt. ‘Doe een voorstel voor de kosten die je gemaakt hebt’, zegt hij, ‘dan zal ik je laten weten wat mijn grens is, maar aan een bedrag met drie nullen moet je sowieso niet denken.’ Ik vraag bedenktijd en beloof volgende week met een bedrag te komen. Ook essentieel vind ik dat er ter compensatie van de fout van de woningbouw – alleen al de verhuisperikelen hebben mij vijftig uur gekost – een gelijkwaardige woning aangeboden wordt. ‘Tot nu toe is er geen reëel alternatief aangeboden’, zeg ik. De consulente is het daarmee oneens, zij vindt het aanbod van een 3-kamerwoning op vier hoog zonder lift in Crooswijk wel een goed alternatief voor het mooie 2-kamer-appartement op de prachtige locatie aan de Noordsingel.


Klik op de Euromast voor een groter formaat

De manager wil er verder niet veel woorden
aan vuil maken en stelt ‘ik doe je nog één aanbod en dat is het laatste. Als je dat niet neemt, dan houdt het op. Ben je het daarmee niet eens en wil je er een zaak van maken, dan vind je mij tegenover je.’ ‘Het gaat hier ook om een precedentwerking’, zeg ik en voeg eraan toe ‘dan vecht ik door’. Veel stoerder dan ik me op dat moment voel, tegen zulke mastodonten is het lastig opboksen in je eentje en dat weten ze. ‘Ik beschouw dit als jullie eerste en enige aanbod, dus feitelijk geven jullie mij geen enkele keuze. En eerlijk gezegd vind ik dat wel bizar’, concludeer ik. Het huis kan ik nog niet bekijken, ik weet alleen dat het om een 3-kamer parterrewoning in de Agniesebuurt gaat. Dat ik in verband met langdurige burenoverlast het liefst nooit meer bovenburen wil was bekend, dus of ik hier iets mee opschiet is nog maar helemaal de vraag.
Marjelle

Je kunt de boom in!

Klik op de foto voor een andere boombewoner

Beautiful Boyz CocoRosie & Antony Hegarty

Girl power!

Klik op de foto voor groter formaat

Parachute Ingrid Michaelson

[slideshow]

‘In Rotterdam is alles anders’

Het is plotseling zomer geworden in de Oude Haven, ik trek snel een overtollig laagje uit, doe m’n ogen dicht en leun achterover. Waarschijnlijk is het niet ’t meest briljante idee om koortsig in de zon te gaan zitten, maar ik ben al vanaf zondag binnen en het mooie weer lonkte mij naar buiten. Wie weet doen die zonnepitamientjes juist goed, er is maar één manier om daar achter te komen. Het haventje voor me ligt volgestouwd met boten en bootjes, er is nauwelijks een rimpeling van het wateroppervlak te zien. ‘In Rotterdam is alles anders’, las ik in een blog, dat klopt, al bedoelden we er niet hetzelfde mee. Toerist in eigen stad, dat ga ik deze lentezomer meer doen.



Een ritje met de amfibiebus bijvoorbeeld of meevaren op de Speedo, een hapje eten in een van Rotterdams grootste trekpleisters, de Euromast, met een prachtig uitzicht, wegdromen in het sprookjesbos, met de watertaxi scheuren naar New York, de Kralingse Plas fotograferen, een van de mooiste plekken in mijn stad, waar het gras altijd groener is, de lucht altijd blauwer en de eenden nog harder kwaken. De man naast me kijkt me nieuwsgierig aan. ik wend m’n blik af en denk aan A. waarmee de laatste afspraak een tamelijk bizarre wending nam midden in de nacht. Zoiets verzin je niet, mooi verhaal voor een blog, dat wel. De zon brandt nu bijna even hard als m’n keel, ik worstel me door de droge ciabatta heen. Wat blijft is ík, híer, nú en de hoop dat alles dit jaar beter wordt.
Marjelle

System of a Down



Close to the edge

Al heb ik me voorgenomen om niet aan voornemens te doen in 2010, toch schieten een paar dingen die nu echt opgelost dan wel aangekaart moeten worden voor de zoveelste keer door m’n hoofd. Eén ervan is de situatie met E., die inmiddels een eigen leven is gaan leiden. Dat krijg je ervan als je in bepaalde periodes te weinig energie hebt om de confrontatie aan te gaan en je terugtrekt. We hebben elkaar na die laatste keer een aantal maanden geleden nooit meer gesproken en ik moet oppassen dat ik nu met L. niet in soortgelijk vaarwater beland. Na onze afspraak vlak voor kerst voelde ik me zo leeggezogen dat ik sindsdien een aversie heb om te bellen.



Er komt een moment dat ‘wel of niet genoeg energie hebben’ niet meer uitmaakt, dan moeten er toch openingen worden gecreëerd en strepen worden gezet. Al die ballast in m’n hoofd vreet energie. Recent ben ik begonnen met terrein winnen in keukenkastjes en kledingkast, nu moet er nog actie gevoerd worden tegen de dreigstapels op m’n bureau. Met de hete adem van de belastingconsulente in m’n nek zou ik dat gevecht deze week aan moeten gaan, ik heb haar de cijfers over 2008 beloofd. Voor iemand die niet aan voornemens doet, is het wel opmerkelijk dat dit soort gedachten zich afspeelt in het prille begin van 2010, waarvan ik met hart & ziel hoop dat het zoveel liefdevoller wordt dan 2009. maar eerst moeten er een aantal spoken worden verjaagd en confrontaties aangegaan.
Marjelle

Turn to stone Ingrid Michaelson

Warme kersen en slagroom

In het kleine sprookjesbos verdwaal ik bijna, ondanks het feit dat ik geen hond tegenkom ben ik toch niet echt op m’n gemak tussen het ritselend groen. Iets dat straks ongetwijfeld op sommige van m’n foto’s te zien is als ik ze download in Picasa. Vorige keer dacht ik dat het aan m’n camera lag, maar toen bleek dat ik zelf teveel afgeleid was om haarscherpe opnames te maken. Inmiddels ben ik beland op het terras van midgetgolfbaan Parkhaven met uitzicht op de Euromast, het is warm hier en ik leun loom achterover in m’n stoel, ook het weer viert vandaag vakantie. Van de aanblik van de olijke Ola-afvalemmers en aluminium asbakken word ik alleen niet vrolijk en ik richt m’n blik snel ergens anders op.

Voor me staat in grote letters ‘Zelf meegebrachte consumpties mogen hier niet worden genuttigd!’, er staan zelfs drie driftige strepen onder ‘niet’. Naast me hangt een bordje met ‘Voor de zoetekauw! Luikse wafel met warme kersen en slagroom’. Op een ander bord verderop is die wafel plotsklaps ‘heerlijk’ geworden, dat belooft wat. Ik begin er lol in te krijgen en speur om me heen op zoek naar meer. Naast me zie ik ‘Het is niet toegestaan te roken op de golfbanen. Roken alleen toegestaan op terras’. Half verstopt ontcijfer ik op een container de woorden ‘Alleen toegang voor spelers’, verderop nog eentje met ‘Uitsluitend spelers hebben toegang tot het golf-‘, maar inmiddels ben ik het spelletje beu en concentreer me op m’n thee, op hier en nu zijn.




het is lekker in de zon, af en toe hoor je een enthousiaste kreet van een midgetgolfer, verder is het relatief rustig en heb ik net het goedkoopste stokbroodje gegeten in de elf maanden dat ik hier woon. ‘erg lang geleden dat ik met golfsticks in de weer was’, mijmer ik. dat was vooral tijdens minder geslaagde familievakanties in spanje waar ik niet echt fanatiek tegen het balletje sloeg en meestal blij was als de verhitte midgetgolfsessie er weer op zat en ik een bevrijdende duik in zee kon nemen. we overnachtten toen in fuengirola’s hotel mare nostrum, een zeer toepasselijke naam, ook de heerlijke goudgele frieten van het belgische restaurantje vlakbij vergeet ik nooit meer.

marjelle


jig of life kate bush






Woeste hoogten!