Tagarchief: De waslijn

Kleine wasjes, grote wasjes

Een week geleden hoorde ik opeens een kletterend geluid uit de douche komen. Het klonk alsof er een duel werd uitgevochten, bij nadere inspectie bleek het zich in de wasmachine af te spelen. Nu maakt die normaal gezien veel lawaai, maar dit was uitzonderlijk. Gelukkig kon het apparaat zonder zichtbare kleer-scheuren z’n centrifugebeurt afmaken. De trommel maakte nog steeds een hels kabaal als je er aan draaide, dus ik besloot een wasstop in te lassen. Ook de handige buurman van beneden hield het de volgende dag na een kwartier voor gezien. ‘Direct trek ik dat schuifje nog kapot’, zei hij, en vond het heel verstandig dat ik inmiddels een monteur had gebeld. Ondertussen stapelden de kleine wasjes zich op tot een grote was. Af en toe deed ik wat shirtjes en broekjes op de hand en bedacht hoe vroeger – en nog steeds in bepaalde landen – mensen elke dag zelf zaten te schrobben op grote lappen stof. Vaak besef je pas hoe blij je met iets bent als het kapot of weg is, in dit geval gaat dat niet helemaal op. Zelfs na al die jaren heb ik nog steeds een tevreden gevoel als de was weer lekker fris uit de machine rolt en een uurtje later kastdroog en robijnzacht op de plank ligt.

Gisteren kwam de monteur langs, aardige man, die geruststellend zei dat hij niet per minuut rekende en me een seintje zou geven als het te duur werd om het apparaat te redden. Al snel viste hij een bh-beugel achter de trommel van-daan. Eigen schuld, ik had die in een apart waszakje moeten stoppen, nu was het wel een heel dure bh geworden. Helaas was er meer achter verdwenen en om dat ook boven water te krijgen zou rond de 500 € kosten, begrootte hij. ‘Dan wordt het een nieuwe’, zei ik, ‘wat vind je van deze?’ Gezamenlijk keken we op m’n beeldscherm naar de aanbiedingen van bol.com. ‘Voor 18.00 uur besteld, morgen al in huis’, las ik hardop. ‘Denk er wel aan dat de standaardbezorging tot de drempel is, dus als je hem wilt laten installeren dan moet je bijbetalen’, waar-schuwde hij me nog bij het afscheid. In de daaropvolgende minuut had ik m’n nieuwe wasmaatje besteld én betaald, de ochtend erna had ik hem al in huis. Met dank aan de razendsnelle jongens van Extra@Home die hem nog even aanzetten voor een proefrondje voordat ze de deur achter zich dichttrokken.
Marjelle

De waslijn

Laatste bod!

Vanmiddag had ik een afspraak met de teammanager en consulente van Havensteder. Ik zag ertegen op vanwege een aantal redenen. Niet alleen ben ik doodmoe door de nachtmerrie waarin ik ben beland nadat de voorgenomen verhuizing plotseling niet doorging buiten mijn schuld, ook de hele moeizame gang van zaken rond de afhandeling ervan heeft voor veel stress gezorgd. Af en toe zie ik het dan ook niet meer zitten, soms overvalt me een gevoel van pure moedeloosheid als ik voor de zoveelste keer weer van het kastje naar de muur gestuurd word. Ook het terugdraaien van alle regeldingen is geen pretje. Instanties die er ondanks diverse telefoontjes nog steeds van uitgaan dat je op het nieuwe adres woont, energiebedrijven die me bestoken met brieven over meterstanden die ik allang heb doorgegeven.


Klik op De Waslijn voor een groter formaat

Ondertussen stampen de bovenburen als vanouds op het laminaat boven mijn hoofd. Die overlast is nu juist de reden dat ik graag weg wilde. Aangezien opgeven (nog) geen optie is vecht ik dapper door in m’n eentje, tegen de desinteresse, de bureaucratie, het onderling afschuiven van de verantwoordelijkheid. Momenteel sta ik zelfs rood doordat de huur en contractkosten van augustus tegen de afspraak in nog steeds niet zijn terugbetaald en de huur van september ten onrechte is afgeschreven.
Op de afgesproken tijd meld ik me ’s middags bij de balie. De teammanager, een grote man met doordringend blauwe ogen,  maakt meteen duidelijk dat er met hem niet te spotten valt. ‘Misschien komt het wat kort door de bocht over’, zegt hij, ‘maar ik ben niet geïnteresseerd in allerlei details, ik ben pragmatisch en wil tot een oplossing komen die voor beide partijen goed is.’

Tot zover kan ik met hem meegaan, ook ik wil een bevredigende oplossing. Het is tijd dat er nu eindelijk een goede afhandeling plaatsvindt en dat er een regeling voor de gevolgschade komt. ‘Doe een voorstel voor de kosten die je gemaakt hebt’, zegt hij, ‘dan zal ik je laten weten wat mijn grens is, maar aan een bedrag met drie nullen moet je sowieso niet denken.’ Ik vraag bedenktijd en beloof volgende week met een bedrag te komen. Ook essentieel vind ik dat er ter compensatie van de fout van de woningbouw – alleen al de verhuisperikelen hebben mij vijftig uur gekost – een gelijkwaardige woning aangeboden wordt. ‘Tot nu toe is er geen reëel alternatief aangeboden’, zeg ik. De consulente is het daarmee oneens, zij vindt het aanbod van een 3-kamerwoning op vier hoog zonder lift in Crooswijk wel een goed alternatief voor het mooie 2-kamer-appartement op de prachtige locatie aan de Noordsingel.


Klik op de Euromast voor een groter formaat

De manager wil er verder niet veel woorden
aan vuil maken en stelt ‘ik doe je nog één aanbod en dat is het laatste. Als je dat niet neemt, dan houdt het op. Ben je het daarmee niet eens en wil je er een zaak van maken, dan vind je mij tegenover je.’ ‘Het gaat hier ook om een precedentwerking’, zeg ik en voeg eraan toe ‘dan vecht ik door’. Veel stoerder dan ik me op dat moment voel, tegen zulke mastodonten is het lastig opboksen in je eentje en dat weten ze. ‘Ik beschouw dit als jullie eerste en enige aanbod, dus feitelijk geven jullie mij geen enkele keuze. En eerlijk gezegd vind ik dat wel bizar’, concludeer ik. Het huis kan ik nog niet bekijken, ik weet alleen dat het om een 3-kamer parterrewoning in de Agniesebuurt gaat. Dat ik in verband met langdurige burenoverlast het liefst nooit meer bovenburen wil was bekend, dus of ik hier iets mee opschiet is nog maar helemaal de vraag.
Marjelle

Lezers-top-20

  1. Groeten aan Loesje! 1018
  2. Smokey eyes 795
  3. Als de rook om je hoofd is verdwenen! 604
  4. Fotoshoot 471
  5. Marjelle blogt… 444
  6. Sleepless in Rotterdam 439
  7. Lentemeisjes! 358
  8. Sunny side of sex! 323
  9. Moulin Rouge? 317
  10. Paardenmeisje! 281
  11. Jij is lief! 270
  12. Voor het zingen de kerk uit! 265
  13. Zo moeder, zo dochter… 255
  14. Over leugens, CDA en studievisa 232
  15. Dag! 232
  16. ‘Vróuwen!’ 201
  17. ‘Een beetje gedachte springt uit zijn denkpatroon’ 200
  18. Door het oog van de naald 198
  19. Interview 191
  20. To date, or not to date 185

Waar is de nooduitgang?

Musea zijn niet aan mij besteed, ik heb ook de neiging dingen aan te raken, er met m’n neus bovenop te gaan zitten, iets wat menig suppoost tot wanhoop zal drijven. Ik hou van straatkunst, objecten in de natuur waar je toevallig langsloopt en net iets langer naar kijkt zoals de worsten aan de Westersingel of de waslijn boven de Nieuwe Maas. Soms is een stad al een openluchtmuseum op zich, de tramrit door het oude Rome heeft wat dat betreft grote indruk gemaakt. Ik moet hieraan denken als ik bij de hotelbalie van Golden Tulip Velp een folder krijg toegestopt van het Arnhems Openluchtmuseum dat zich pal naast Burgers Zoo bevindt.


Normaal heb ik het niet zo op die ik-hou-van-Hollandattracties, echt of nagemaakt, maar deze keer besluit ik toch te gaan kijken, misschien levert het leuke plaatjes op. Als het me niet aanspreekt kan ik altijd nog een blik werpen op de dierentuin vlakbij. Eind maart gaat het museum officieel open, nu kun je er alleen een wandelkaartje kopen. Bij de ingang word ik verwelkomd door een paar schapen die me bijzonder bête aankijken, ze liggen er zo vredig bij met z’n alle in het gras, alleen de herdertjes bij nachte ontbreken nog. Ik wandel over bruggetjes, slenter langs boerenhoeven en molens en kom bijna in botsing met een ouderwetsche tram.


Onderweg loop ik ook een echte telefooncel tegen het lijf en word ten slotte gevolgd door een horde eenden die denken dat ik brood bij me heb. Het ene beeld na het andere klik ik aan, maar dat van de schapen blijft hangen, ik wist niet dat ze zulke gekke bekken konden trekken. Het is leuk hier, misschien kom ik in de zomer nog een keer terug. Na een paar uur ga ik bij de buurman langs, met de nadruk op even, want na de rimba kan bush noch desert me bekoren. In het tropisch regenwoud beslaan m’n zonnebrilglazen-³ en krijgt m’n camera een natte neus, bij de rotswoestijn had ik heel andere associaties dan je een weg moeten banen door smalle halfverlichte gangen. Ik krijg het steeds benauwder, gelukkig ontdek ik vrij snel de nooduitgang.
Marjelle

Life is Sheep Robert Wyatt

Door het oog van de naald

How to be invisible Kate Bush