Tagarchief: buren

‘Ik geef je tien tellen’

‘Ik geef je tien tellen. Tien tellen. En dan trap ik de deur in. Ik zweer het je.’*
Nooit gedacht dat ik zo kwaad zou kunnen worden op een vreemde, m’n handen trillen en ik moet me bedwingen om ‘m niet meteen finaal in te trappen. Wat denkt die klootzak wel, dat ik bang voor hem ben. Inmiddels is de woede vele malen groter dan de angst. ‘Ik ben het zat’, schreeuw ik, ‘mijn grens is nu echt bereikt, ophouden godverdomme!’ Ik hoor iemand vloeken in een taal die ik niet versta, maar de toon spreekt boekdelen. Vervolgens begint een kind te huilen. Dat geluid brengt me weer bij m’n positieven. Wat een ellende flitst het door me heen, hoe kunnen dingen zo escaleren terwijl je vanaf het begin hebt geprobeerd de vrede te bewaren. M’n boosheid begint langzaam af te nemen, die kinderen kunnen er ook niets aan doen. Met zulke ouders leer je niet wat het is om rekening te houden met anderen, hun voorbeeld is er een van stampen, gillen en slaan met deuren.

Ze weten ook dat als hun papa het echt op z’n heupen krijgt hij keiharde muziek opzet en de drumsalvo’s door de galerij gieren. Ik herinner me nog goed de lege blik waarmee zijn vrouw me aankeek me toen ik haar vertelde hoeveel last ik had van hun dagelijkse gespring en gestamp op de kale laminaatvloer en hoeveel peertjes er inmiddels al waren gesneuveld onder hun voeten. Ze glimlachte vaag en zei dat ik maar een briefje in de bus moest gooien als ik weer last had. Ik geef nog een schop tegen de deur waarachter het inmiddels muisstil is geworden en roep ‘klootzak’, maar met veel minder overtuiging dan daarnet. Ik voel me vooral verdrietig nu, gevangen op eenhoog in Rotterdam, vier mensen boven me, zes mensen onder. Ik wil mijn leven terug, denk ik.
Iemand nog een rustige etage te huur?
Marjelle

*(Deels fictief) verhaal n.a.v. een schrijfoefening op Schrijven Online

Huis-, tuin- en keukendingen?

Gisteren voelde ik ondanks slaaptekort hernieuwde energie na de afspraak met M. Ik hoorde dingen over m’n vader† die ik niet eerder gehoord had, de manier waarop ze erover vertelde was zo echt, zo intens dat ik onmiddellijk wist dat het waar was. Hij is nu dichterbij dan eerst. Ook vandaag houdt dat gevoel aan. Vanaf Marconiplein loop ik naar de Da Costastraat, ik heb een afspraak bij de pedicure, m’n voetjes mochten wel een keer verwend worden vond ik. Aardige vrouw, we raken aan de praat over het leven, mannen, vreemdgaan en burenoverlast. Herkenning is er op een aantal fronten, haar buren lijken als twee druppels water op de mijne. De hoop op verandering heeft ze allang opgegeven, net als ik droomt ze af en toe van een rustige plek.


Op tintelende voeten wandel ik weer naar buiten, onderweg begint het te motregenen. Ik vraag aan een voorbijganger, man blauwe ogen, waar het dichtstbijzijnde metrostation is. ‘Dat is nog ruim 1 km lopen’, zegt hij vriendelijk. Als hij m’n teleurgestelde gezicht ziet biedt hij aan om me met de auto ernaartoe te brengen. Wat lief, denk ik, maar sla toch het aanbod af. Eenmaal aangekomen in het Wester Paviljoen zie ik dat ik een telefoontje heb gemist van de woningbouwconsulente die ik al wekenlang probeer te pakken te krijgen. Het VoiceMail-bericht meldt dat ze volgende week een afspraak heeft met mijn bovenburen. Eindelijk actie na een paar maanden mailen en bellen. Als ik thuiskom zie ik nog iets wat me blij maakt, wanneer daarna de buren keiharde muziek opzetten, de drums dreunen door het plafond heen, probeer ik dat positieve gevoel vast te houden hoe moeilijk dat ook is.
Marjelle

Foto gemaakt in Huis Sonneveld

Vuoi Vuoi Mu, Idjagiedas Mari Boine

Het inlevingsvermogen van een garnaal

Toen ik de trap opklom om weer een nieuw peertje in de ganglamp te draaien en even later op weg was naar AH om m’n lichtvoorraad aan te vullen was ik in gedachten al een blog aan het schrijven over m’n laatste dagen. Buren-stampen-nooit-meer-slapen en dat dan op de maat van ‘Hoeren neuken nooit meer werken’. Funny how the mind works. Inmiddels thuis staat er nog geen letter op papier en ben ik niet alleen twee peertjes rijker maar ook een groot knapperig stokbrood waarvan ik meteen, jas nog aan, een flinke hap neem. De afgelopen periode staat in het teken van stress en oververmoeidheid veroorzaakt door aanhoudende geluidsoverlast waardoor m’n slaappatroon danig verstoord is geraakt, m’n lijf weinig weerstand meer heeft en rugklachten veel langer voortduren dan normaal. Ook de herstart van m’n puzzelwerkzaamheden heeft eronder te lijden gehad, de laatste maanden zelfs helemaal stilgelegen.


Inmiddels ben ik een aantal telefoontjes met Havensteder, mails en vele gesprekken met diverse buren verder en is eindelijk duidelijk geworden wie die stampende kwelgeesten zijn. De voordeur van m’n bovenburen grenst namelijk aan een andere galerij waardoor ik heel lang geen idee had wie het waren. Tot deze week. Nadat ik eerst een Turkse familie benaderd had, sprak ik gisteren het enige andere gezin op de tweede etage met jonge kinderen en ook hier laminaat op de vloer. De vrouw hoorde me aan, ze vertrok geen spier, ook niet toen ik vertelde dat bij mij de plafondlampen aan de lopende band kapot gaan en ik inmiddels kook bij een schemerlampje. Ze knikte, zei af en toe ‘oh’ en vertelde toen dat ze regelmatig naar Bonje Met de Buren! keek. ‘Mijn god, ze heeft het inlevingsvermogen van een garnaal’, drong langzaam tot me door.
Marjelleh

Two tongues at one time Mariee Sioux

Foto Witold Riedel

‘Yes ma’am!’

Soms spreek je iemand en is het meteen aversie op het eerste gezicht, de manier van presenteren en reageren staat diametraal tegenover je eigen benadering. Normaliter ga je dan snel een blokje om, maar soms kan dat niet, dan ben je veroordeeld tot elkaar omdat je die persoon nodig hebt om een probleem op te lossen. Recent had ik een gesprek met zo iemand, haar formeel ingesproken VoiceMail-bericht en de enigszins verbeten toon deden al een alarmbelletje of twee rinkelen, maar ik had me voorgenomen om me niet van de wijs te laten brengen en vriendelijk te blijven tot het bittere einde. Nu ben ik op zich een vredelievend persoon, aardig, vriendelijk, noem maar op, maar aan meepraten en vleien heb ik een hekel. Bovendien ben ik kritisch, ik ga niet deemoedig jaknikken als ik nee bedoel of vind dat iemand appels met peren vergelijkt.


De communicatie liep dan ook moeizaam toen ze meteen met een verontwaardigd ‘ja, maar dat is veel te vaag!’ begon in plaats van te informeren wat precies het probleem was, ook sleepte ze er steeds protocol ‘zus en zo’ met de haren bij terwijl het daar niet om ging. Daarbij bleek ze m’n mail maar met een half oog gelezen te hebben en vroeg naar een aantal dingen waarop ik al een antwoord had getypt. Toen ze me vervolgens iets in de mond probeerde te leggen wat kant noch wal raakte, slikte ik een adremme opmerking in. Het is een beproefde techniek van mensen om als ze er zelf niet uitkomen de boel om te draaien en het bij de ander neer te leggen. Even diep ademhalen, dacht ik, een glimlach in m’n stem leggen en kalm blijven, ‘wat een vreselijk mens!’ knarsetandde het ondertussen in m’n hoofd. Soms moet je jezelf geweld aandoen omdat je anders zeker aan het kortste eind trekt als je last hebt van je bovenburen.
Marjelle

White of the world Tangerine

Oude koeien? (alleen voor diehards)

‘Daar was laatst een meisje Loos’

De deur van de berging gaat maar een klein stukje open, m’n fiets ligt verdwaasd op de grond en ik probeer me naar binnen te worstelen, gelukkig ben ik niet dik. Opeens hoor ik de stem van de buurvrouw achter me. ‘Hoe gaat het met je?’ informeert ze. ”t Gaat’, zeg ik. Dit blijkt een teken om door te praten. Een ware woordvloed overspoelt me, kreten als buren die nooit iets doen, maandenlang ontbrekende naamplaatjes, bezorgers die steeds op het raam tikken met pakjes voor anderen, dat ze altijd alles alleen moet doen en fungeert als opzichter terwijl je aan de woningbouw ook niets hebt. Ze wordt allengs kwader. ‘Snap jij dat nou?’ roept ze boos. Ik glimlach begrijpend en probeer haar een beetje te kalmeren.

Klik op de foto voor muziek

‘Ja, ik snap het helemaal’, zeg ik, ‘maar doe een beetje rustig aan, dit is niet goed voor je’. Ze bedaart enigszins en zegt verontschuldigend, ‘sorry, maar ik móest het even kwijt’. Ik zwaai haar goeiendag, sleep m’n tegenspartelende fiets uit z’n hok en twijfel waar ik deze keer sneeuwfoto’s ga maken. Uiteindelijk beland ik kleumend onder aan de Erasmusbrug en besluit zo’n twintig plaatjes later nog even langs Loos te gaan waar ik onder het genot van een smeuïge tosti m’n foto’s en aantekeningen bekijk en ondertussen met A. sms. Ik heb nog nooit zoveel ge-sms’t als de afgelopen dagen, wat een gepriegel en voor je het weet komt het nog verkeerd over ook. Ik bel liever, dan kun je tenminste meteen doorvragen als iets onduidelijk is.
Piep-piep, ‘1 nieuw bericht’.
Marjelle

Winter Qntal


‘Vlieg op!’

‘Mooie foto’s?’ Ik draai me om en en glimlach naar de vriendelijke Marokkaanse man, ‘ik hoop het wel!’ Met m’n camera in m’n inmiddels verkleumde vingers ga ik dapper door met het in beeld brengen van eenden, meerkoeten en een enkel exemplaar in vogelvlucht. Van tevoren heb ik m’n aversie tegen vuistdikke handleidingen overwonnen en me even verdiept in sluitertijd-, iso-snelheid- en diafragma-abracadabra. Met m’n eerste vliegles nog vers in het geheugen is er van een tweede niets meer terechtgekomen. Schimmige vogelschaduwen is niet datgene wat mij daarbij voor ogen staat, ik wil beweging én scherpte.



Vandaag wordt opnieuw duidelijk dat dit even moeilijk is als ik al dacht. Tegen de tijd dat m’n toestel een nieuwe reeks foto’s heeft verwerkt, zijn alle vogels allang gevlogen. Wanneer ik erna de foto’s op het lcd-schermpje bekijk, blijkt dat het nieuwe standje ook nog eens zodanig donkere foto’s oplevert dat m’n gevederde modellen nauwelijks herkenbaar zijn. Experiment mislukt, hoogste tijd voor een rustgevend rondje bieb waar ik bij aankomst midden in een meeuwenkolonie beland en nog een paar plaatjes schiet. In vliegen hebben ze even geen zin, bevallig en broederlijk poseren ze zij aan zij.
Marjelle

Running hard Renaissance


‘Bananas?

Na de fitness loop ik op de automatische piloot naar buiten en wil m’n fiets van het slot halen, maar waar ik ook kijk hij staat niet waar hij stond. Verbaasd speur ik de omgeving af. Zou deze ook gestolen zijn? Opeens komt er uit een portiek een man met brede grijns en kwast tevoorschijn, ‘zoek je je fiets?’ Hij wijst naar een boom aan de overkant. ‘O gelukkig’, zeg ik opgelucht, ‘ik had even een Banana Split-moment’ en denk aan die ene fiets toen hoog in een lantaarnpaal.

Wat ben ik ontzettend moe, de overtreffende trap van. Vannacht liep het weer uit en vanochtend had ik al vroeg een afspraak, daartussendoor heb ik een paar uur m’n ogen dichtgedaan. Maar nu eerst, voordat ik de sterren van de hemel slaap, op zoek naar leuke Ecco-laarzen en daarna misschien nog wat plaatjes schieten van een druilerig Rotterdam, waar de PvdA gelukkig toch de grootste is gebleken al dacht Pastors daar anders over, maar hoe serieus moet je iemand nemen die mijn stad een bananenrepubliek noemt.
Marjelle

Still strong Outlandish


‘Een beetje vreemd, maar wel lekker’

Zal ik een muntje opgooien of gewoon m’n verstand op nul zetten en gáán, ook al regent het en heb ik helemaal geen zin om de deur uit te lopen? Ik kijk op de klok, kwart over vijf, de Anthony Duyklaan is hooguit een halfuur fietsen hiervandaan en dan heb ik nog net tijd om even op te drogen bij een kop thee voordat het begint. Een kwartier later vraag ik me af waar ik aan begonnen ben, nergens is de Soetendaalsebrug te bekennen en ook haastige voorbijfietsers hebben er nog nooit van gehoord. Gelukkig tref ik uiteindelijk een behulpzame man die volkomen op z’n gemak z’n gps tevoorschijn tovert, het adres intoetst en me met veel handgebaar en uitleg de weg wijst in het labyrint van bruggen en rotondes.

Uiteindelijk val ik om vijf voor zes binnen, net op tijd voor de workshop en te laat voor de thee. ‘Shake & dance’ blijkt nu opeens vervangen door ‘Whirling’, maar ik besluit me nergens druk over te maken en me eraan over te geven. Adem in, adem uit, sluit je ogen, volg je hand en draai langzaam rond, dan steeds sneller totdat allebei je armen soepel meebewegen. ‘Niet vallen’, denk ik terwijl ik steeds harder ronddraai op meditatiemuziek. Ik voel me een beetje licht in m’n hoofd en misselijk worden en kom voorzichtig weer tot stilstand. Adem diep in, adem diep uit. De workshopdocente legt zachtjes haar handen op m’n schouders. Blijf rustig staan, let op je ademhaling, ontspan je.

Een tijd later ga ik op m’n buik op een schuimig matje liggen en hoor watervalgeluiden op de achtergrond, lekker loom hier op de grond, ik voel m’n hele lijf tintelen en droom weg. ‘Een beetje vreemd, maar wel lekker’, gaat door me heen als ik na de les nog even met de workshopdame en een van de mannen napraat. Mooi, oud gebouw met een grillige eigenzinnige indeling, een echt doolhof voor richtingloze mensen zoals ik. Alleen jammer van de sfeer, die is mij te overdreven lievig, maar al zijn de mensen niet mijn type en lachen ze om andere dingen, naar die andere dansworkshop ga ik nog wel een keer.
Marjelle

Ya Raya Rachid Taha


Vuurtje?

Het is lekker warm voor de open haard, ik hou ervan om bij de vlammen de tijd te vergeten en ben weer terug in kasteel Kerckebosch waar het leven nog steeds stil lijkt te staan. Een onberispelijk geklede ober overhandigt me de thee- en kleinelunchkaart. Ik wil alleen een doodgewoon broodje met een kop doodgewone thee. Hij belooft met de kok te overleggen of de zuurdesembol bedekt met liflaf vervangen kan worden door een stokbroodje eenvoud. Het gevraagde glas water verschijnt als Sourcyflesje op tafel, ik zeg er niets van en geef me over aan de rituelen die hier gelden. Een handvol juristen is inmiddels binnen gewaaierd en de serene stilte slaat om in luid gepraat.



De knipmessende ober blijkt me in de drukte vergeten en ik besluit in plaats van brood de koekjes op te eten. Dit type hotel doet me denken aan familieweekenden lang geleden, waar vaak een geforceerde vrolijkheid heerste en elke opkomende rimpeling de kop in werd gedrukt. Een wereld van mooie plaatjes, alles net iets té, met op de achtergrond liftmuziek die overal doorheen neuzelt. In dat soort omgeving kreeg ik vroeger weleens de neiging om te gaan gillen of een keihard nummer te draaien, maar voorlopig zit ik hier nu goed met de vlammen likkebaardend aan mijn voeten.
Marjelle

Morning mood Edvard Grieg


‘De prinses op de erwt (1)’

Het is erg warm in de trein, de lente is vandaag begonnen maar m’n kleren hebben de winter nog in hun bol. Ondertussen schalt een ongeduldige mannenstem door de coupé, ‘ik wil even zeker weten dat dat gedaan is, het is wel 1300 euro, het moet gewoon nagecalculeerd worden-‘ Donder op met je nacalculaties, denk ik, terwijl ik het zweet van m’n voorhoofd wis, toch iets te hard gefietst daarnet. Ik denk ook aan de bestemming en het doel van m’n reis, Rotterdam Alexander en dan proefslapen bij Beter Bed.

De winkelgigant Alexandrium doemt in de verte op, dit soort megastores spreekt me totaal niet aan, ik herinner me nog goed die ene keer in Californië waar het me duizelde van de hoeveelheid shopping malls en aanbiedingen. Na m’n bezoek aan Beter Bed loop ik nog even door het woonwinkelcentrum, maar na een paar minuten hou ik het voor gezien. Op de terugweg kom ik langs Chinny, een Surinaamse broodjeszaak waar je ook warme gerechten kunt krijgen zoals Samosa, Ba Paw of wat dacht je van ‘Nasi Tjauw Min met moksie metie’, alleen al de naam klinkt lekker.



Terwijl ik voor het eerst in tijden
weer in een vers Surinaams broodje bijt, bestudeer ik de matrasofferte die voor me ligt. Na een poosje proefliggen en -rollen wist ik het daarstraks echt niet meer. Ik ben ook zo gewend aan m’n oude Pullman-binnenvering dat ik het liefste precies dezelfde matras had gekocht, maar helaas worden die niet meer gemaakt, het is nu allemaal pocketvering wat de klok slaat. De M Line-matras die door m’n fysiotherapeut werd aangeraden was niet bepaald liefde op het eerste gezicht, ik ben al m’n hele leven binnenvering gewend en op zo’n M Line valt nu eenmaal weinig te veren.

Wel lief dat hij deze week speciaal belde om te vragen of ik al uit m’n matrasdilemma was, zodat ik eventueel via hem korting kon krijgen. Misschien is die Pocket Royal Slow Touch toch geschikter, een pocketvering met toplaag die best lekker aanvoelde, maar wat zijn een paar proefminuten op een heel matrasleven. Van de standaard 25% korting maakte de aardige verkoper later op de offerte nog gauw 30%, waarop zijn collega het niet kon laten om nog wat kantoorhumor rond te strooien terwijl ik glimlachend toekeek en blij was dat ik daar niet werkte, niets voor mij dat soort balzalen waar de tijd langzaam wegtikt.
Marjelle

In your eyes Papa Wemba & Peter Gabriel


‘Nog een paar nachtjes slapen (2)’

Vandaag blijkt dat m’n fysiotherapeut een paar maanden geleden exact dezelfde matrassen heeft gekocht als degene die ik nu op het oog heb na m’n proefligsessie bij Beter Bed. Alleen kon hij er niet aan wennen, hij vond ze iets te stuiterig en heeft vorige week toch gekozen voor M Lines. ‘Je mag die van mij overnemen voor een prikje’, biedt hij aan terwijl z’n handen m’n rug kneden. 500,00 € minder dan de offerteprijs, dat klinkt goed. ‘En ik lever ze ook nog persoonlijk af’, voegt hij eraantoe. Helaas komen we er al snel achter dat ik een andere bedmaat heb waar matrassen van 90×200 niet in passen.

Hij denkt even na en zegt vervolgens ‘als je wilt kun je ook de hele Auping-ombouw inclusief elektrisch verstelbare spiraalbodems die ik tegelijk met de matrassen heb gekocht voor een zacht prijsje krijgen en dan zet ik het ook nog voor je in elkaar’. Een verleidelijk aanbod, maar waar laat ik dat bredere bed in m’n postzegelformaatslaapkamer? Er is nu net plaats genoeg voor een bijslaaptafeltje met theelichtjes en cd-speler. Aan de andere kant lijkt het me wel leuk om eindelijk een mooi bij elkaar passend en verend geheel te hebben. Misschien is het een idee om de computerkamer en slaapkamer om te ruilen, dan heb ik voor het eerst een droom van een kamer met ruimte voor muziek, dvd-speler, Beer en planten.

Wie weet is het ook nog eens rustiger slapen en heb ik minder last van de driftbuien van de benedenbuurjongen en het gestamp en geschreeuw van de bovenkinderen. Allerlei gedachten flitsen door m’n hoofd, die pistachegroene muur moet dan wel overgeverfd worden in een kleur die niet vloekt met de donkerrode gordijnen; zou ik me niet opgesloten voelen achter de pc in die kleine kamer; als het ooit weer een werkruimte wordt, dan moet alles opnieuw verplaatst worden; wil ik eigenlijk wel elektrisch verstelbare spiralen en een Auping-bed, qua totaalprijs maakt het uiteindelijk niet uit. Maar misschien is dit wel het begin van Beter Slapen op een Beter Bed… ik ga er nog een paar nachtjes over denken. Woensdag zie ik hem weer.
Marjelle

Iniagige Salif Keita


‘Ik wil Muis terug!’

Daarstraks werd ik onder stroom gezet. Een aparte gewaarwording, maar toen de intensiteit werd verhoogd riep ik ‘stop!’ Gisteren heeft m’n muis er de brui aan gegeven, daardoor heb ik me de afgelopen 24 uur moeten behelpen met een stand-in. Onmiddellijk begonnen m’n schouder en arm op te spelen, vandaar dat de fysiotherapeut met grover geschut aankwam vanmiddag. Vantevoren had ik nog gauw een ergonomisch belrondje gehouden om zo snel mogelijk een waardige opvolger te vinden. De pc uitzetten en cold turkey afkicken zag ik niet zo zitten. Uiteindelijk had de Backshop een handige muis paraat.

Het bedrijf bleek gevestigd in het industriehart van Schiedam, lastig bereikbaar voor een niet-autorijder als ik. ‘Het is wel een half uur lopen vanaf station Schiedam centrum’, zei de man aan de telefoon. ‘Gelukkig is het mooi weer’, voegde hij er opgewekt aan toe. Wandelen naar een industrieterrein, een dodelijke combinatie voor iemand die van geen van beide houdt, maar ik kan niet zonder mijn muis. Al hoor ik de woorden van de therapeut nog naklinken, ‘je zou vanavond helemaal níets meer achter de pc moeten doen’, maar toen hij m’n blik zag wist hij genoeg.


‘Schiedam, here I come’, pep ik mezelf op vanuit de binnentuin bij Floor. Een half uur later stap ik uit op station Schiedam en verbaas me erover hoe groot het is. 84.000 inwoners volgens de chauffeur, zo’n betonblokkenwandeling leek me bij nader inzien toch geen goed plan. Bij de Backshop word ik heel vriendelijk ontvangen, de man neemt alle tijd voor me en laat me diverse ergonomische muizen en toetsenborden zien. Ook al heb ik heel duidelijk gemaakt dat hun bureaustoelen ver boven m’n budget zijn, toch legt hij me uitgebreid uit aan welke eisen een goede stoel moet voldoen en geeft een paar handige tips. Als ik aan het eind met m’n nieuwe muis onder de arm wil vertrekken, krijg ik ook nog een notebookstandaard cadeau en biedt hij aan om me naar het station te brengen.
Nice man, nice shop.
Marjelle

Leif Erikson Interpol

Muis gefotoshopt


‘Weg ermee!’

Het vertrouwde geluid van slijptollen en branders in de Oude Haven is op een bepaalde manier rustgevend. Rotterdam is druk aan het werk terwijl ik van m’n uitzicht in de lentezon geniet. Vanochtend werd ik wakker door pijnscheuten en besloot snel op te staan. M’n animo werd ook versterkt door het vroege tijdstip, in een mum van tijd had ik een on-line bestelling gepaatst, al ging er vlak nadat ik betaald had iets mis waardoor ik de klantenservice moest bellen. Ook de Santé is nu eindelijk opgezegd en de opheffingsformulieren voor m’n zakelijke rekening zijn binnen. Het liefst zou ik meteen allevier m’n websites willen verwijderen en het abonnement bij de provider opzeggen, maar of zo’n rigoreuze aanpak verstandig is, is nog even de vraag.


M’n vingers jeuken om m’n hele fotobewerkingsprogramma in één klap te verwijderen. Ik zie nu werkelijk door de bomen volstrekt het bos niet meer en m’n pc is niet vooruit te branden ondanks het automatisch opschonen door CC Cleaner aangevuld met een handmatig rondje elke avond.
M’n aantekeningen waaien bijna weg terwijl de knappe jongen m’n bestelling komt opnemen. ‘Wat een mooie glimlach heeft hij’, mijmer ik, het is het type waar ik vroeger wel op had kunnen vallen.

Ik zet m’n voeten demonstratief weer terug op aarde en denk aan Piekfijn waar ik straks even langs moet en aan de dokter waar ik voor het eerst dat ik hier woon een afspraak mee heb, omdat ik niet alleen op de voorlopige conclusie van de fysiotherapeut wil afgaan.


De pijn is juist erger geworden na z’n voorlaatste behandeling. Wat wll je als iemand niet de tijd neemt om goed te luisteren, hoe aardig hij ook is, alles moet snel, sneller, snelst. Afgelopen keer heb ik tegen hem gezegd ‘blijf alsjeblieft van m’n arm af!’ Inmiddels heb ik een afspraak met een osteopaat en ben ik nog maar een paar druppels verwijderd van een duik in het Oostelijk Zwembad waar ik vroeger jarenlang twee keer per week ging zwemmen met H.* Er moet nu echt wat gebeuren, m’n lijf piept niet voor niets, het wil aandacht, liefde en sterker worden. Ik ga laten zien dat ik wel degelijk van m’n lichaam hou, dus geen… ‘tra il dire e il fare, c’è di mezzo il mare’.
Marjelle

Merten Kosijat Värttinä

*Ex-liefste vriend

Aantal ongepubliceerde blogs die aan de vooravond van 2011 nog even het levenslicht wilden zien zonder al teveel logica in volgorde en seizoenen