Tagarchief: straatkunst

Ondersteboven!


Klik op de foto voor een groter formaat

Is ze echt?


Klik op de foto’s voor een groter beeld

De Nieuwe Binnenweg… leeft!

Het beeld knipoogde naar me

Mark is lief

Klik op de foto voor een groter formaat

Jij is lief

Tattoo you!

Klik op de foto voor groter formaat

Heaven Rolling Stones

Waar is de nooduitgang?

Musea zijn niet aan mij besteed, ik heb ook de neiging dingen aan te raken, er met m’n neus bovenop te gaan zitten, iets wat menig suppoost tot wanhoop zal drijven. Ik hou van straatkunst, objecten in de natuur waar je toevallig langsloopt en net iets langer naar kijkt zoals de worsten aan de Westersingel of de waslijn boven de Nieuwe Maas. Soms is een stad al een openluchtmuseum op zich, de tramrit door het oude Rome heeft wat dat betreft grote indruk gemaakt. Ik moet hieraan denken als ik bij de hotelbalie van Golden Tulip Velp een folder krijg toegestopt van het Arnhems Openluchtmuseum dat zich pal naast Burgers Zoo bevindt.


Normaal heb ik het niet zo op die ik-hou-van-Hollandattracties, echt of nagemaakt, maar deze keer besluit ik toch te gaan kijken, misschien levert het leuke plaatjes op. Als het me niet aanspreekt kan ik altijd nog een blik werpen op de dierentuin vlakbij. Eind maart gaat het museum officieel open, nu kun je er alleen een wandelkaartje kopen. Bij de ingang word ik verwelkomd door een paar schapen die me bijzonder bête aankijken, ze liggen er zo vredig bij met z’n alle in het gras, alleen de herdertjes bij nachte ontbreken nog. Ik wandel over bruggetjes, slenter langs boerenhoeven en molens en kom bijna in botsing met een ouderwetsche tram.


Onderweg loop ik ook een echte telefooncel tegen het lijf en word ten slotte gevolgd door een horde eenden die denken dat ik brood bij me heb. Het ene beeld na het andere klik ik aan, maar dat van de schapen blijft hangen, ik wist niet dat ze zulke gekke bekken konden trekken. Het is leuk hier, misschien kom ik in de zomer nog een keer terug. Na een paar uur ga ik bij de buurman langs, met de nadruk op even, want na de rimba kan bush noch desert me bekoren. In het tropisch regenwoud beslaan m’n zonnebrilglazen-³ en krijgt m’n camera een natte neus, bij de rotswoestijn had ik heel andere associaties dan je een weg moeten banen door smalle halfverlichte gangen. Ik krijg het steeds benauwder, gelukkig ontdek ik vrij snel de nooduitgang.
Marjelle

Life is Sheep Robert Wyatt

‘Een beetje gedachte springt uit zijn denkpatroon’

Gisteren ging ik voor het eerst naar een meeschrijfavond van Loesje, maar voor het zover was moest ik op Delft-Zuid m’n weg zien te vinden. Ondanks Google Maps-aantekeningen was het ook voorbijgangers niet duidelijk welke kant ik op moest. Een aardige vrouw gaf me haar 015-nummer voor als ik onderweg verdwaalde en een behulpzame man probeerde de straat te vinden op z’n GPS, maar zonder resultaat. Uiteindelijk koos ik voor rechtsaf en liep vervolgens in het halfduister over een verlaten bospad naar de Provincialeweg. Gelukkig kwam ik geen vervaarlijk uitziende honden tegen – daar ben ik banger voor dan voor loslopende mensen – maar toen ik op het goede adres was aangekomen werd ik wel meteen enthousiast begroet door de hond van Loesje. Eentje van de lieve stempel.
Een aantal mensen zat al aan tafel
, een paar anderen gaf ik nog gauw een hand voordat ze naar elders vertrokken. Theepot, cola en koekjes stonden al uitnodigend klaar en dankzij de felle eetkamerlamp kon je in ieder geval goed zien welke zinnen je zo meteen op nu nog maagdelijk wit papier ging zetten. Al hou ik op zich meer van een zachte kaarslichtsfeer waarbij je niet elk oneffenheidje ziet, maar dat is voor andere gelegenheden. Na een korte kennismaking volgde een opwarmrondje, grappig dat spelen met elkaars woorden en gedachten. Het leukste vond ik om op basis van een aantal actuele onderwerpen zoals ‘Occupy-beweging’, ‘Foute Twitter-berichten’, ‘Gevangenenruil: 1 Israeliër voor 1027 Palestijnen’ eigen teksten te verzinnen, althans een poging te doen tot.
Het was even wennen om op z’n Loesjes te denken, de volgende keer gaat het vast beter. Inmiddels was het laat geworden, ik had nog een hele reis voor de boeg en besloot ditmaal een taxi te nemen. Het vooruitzicht om terug te lopen over een eng paadje en daarna weg te waaien op een verlaten stationnetje sprak me absoluut niet aan. ‘Ik neem wel een taxi’, hoorde ik mezelf dan ook zeggen en besefte op hetzelfde moment dat ik geen cash bij me had. ‘Mag ik een rare vraag stellen’, begon ik, ‘kan iemand me misschien geld lenen? Ik stort het vannacht nog terug.’ De aardige jongen naast me toverde een briefje van twintig tevoorschijn. Even later nam ik afscheid van Loesje en haar medeschrijvers en liep de koude nacht weer in.
Marjelle

‘Een beetje gedachte springt uit zijn denkpatroonLoesje
Uit: Scheurkalender 2012

Meisjes Raymond van het Groenewoud

Take the money and run!

Dit zinnetje schiet door m’n hoofd als ik de foto groot op m’n scherm zie. Benieuwd naar de oorsprong ervan vraag ik raad aan Google. Waar zou ik zijn zónder, ik kan me niet eens meer herinneren hoe het er in het pre-Googletijdperk aan toeging. Tot mijn verbazing is het de titel van een film van Woody Allen en een nummer van de Steve Miller Band. Al ben ik een fan van zijn films, onder andere ‘Annie Hall’ en ‘Manhattan’ zijn me meer dan bijgebleven, deze ken ik niet. Ook de liedtekst klinkt mij onbekend in de oren, toch moet ik die ene zin ooit ergens opgevangen en opgeslagen hebben. Grappig hoe het geheugen soms werkt.

Plaats delict is de Witte de Withstraat afgelopen zondag tijdens 24 uur cultuur. De Wereld van Witte de With, straatKunst waar ik van hou. Alleen jammer dat ik door rugproblemen niet te veel mocht lopen van m’n therapeut en slechts een fractie van het totaalaanbod heb gezien. Anders was ik zeker langer gebleven, had ik behalve de ‘worsten aan de Westersingel’ meer feestvierende beelden op de foto gezet, was ik ook even bij Sir Ian gaan luisteren en wie weet erna wel in The Far West Hotel beland.
Volgende keer van alles méér.
Marjelle

Lipstick Wintersleep