Tagarchief: ex

Maria

Vandaag heb ik de spullen van ex-liefste vriend weggegeven. Dozen met boeken, van Carmiggelt en Van Gulik tot Van Dis aan toe. Ook het complete werk van Edgar Allan Poe kwam ik tegen, ergens ver weggestopt op de onderste plank. Le Lotus Bleu, een ingelijste poster van Kuifje of moet ik zeggen Tintin, zal hier ook niet lang meer hangen, binnenkort vrolijkt hij de muur van een kinderclubje op. Of ik echt ga verhuizen weet ik morgen pas zeker – er heeft zich een onverwachte wending voorgedaan, het gaat nu niet meer om het huis in het Nieuwe Westen – maar dat de berging leeg moet is sowieso een feit. Door rugproblemen ziet het er daar uit alsof er een bom ontploft is.


Klik op het beeld voor een groter formaat

Toen ik laatst in de Laurenskerk foto’s aan het maken was moest ik weer aan ex-liefste vriend denken. Elke keer als ik een Mariabeeld zie komt zijn naam in me op. Nu ben ik zelden in een kerk, met het katholieke geloof heb ik nooit iets gehad, zelfs als kind al niet. Ik herinner me nog wel de jurken en sluiers die bij diverse communies hoorden, de familie uit het Zuiden beladen met cadeaus en vlaaien, een gevoel van onwennigheid, maar– ik dwaal af. Ex-liefste vriend had iets met Maria en hij had een voorliefde voor Reve, die zelf weer heel veel met Maria en het katholicisme had. Al heb ik weinig van hem gelezen, dat heb ik wel onthouden. En ik, het zal wel toeval zijn, een van m’n doopnamen is Maria.
Marjelle

Foto gemaakt in de Laurenskerk Rotterdam

Brief aan m’n ex

Hoi xxx, even een paar dingen op een rij. Het afgelopen half jaar heb ik voornamelijk gewacht op een reactie van jou zodat ik verder kon gaan met de herstart als freelancer (dat de tijd drong en ik nu echt aan de slag moest had ik duidelijk gemaakt). Mailtjes werden soms niet beantwoord, in vijf maanden tijd kreeg ik alleen dit ene zinnetje terug als reactie, ‘Ik begrijp dat je de nieuwe versie van de software hebt en kunt gebruiken?‘. Voorstellen tot bellen werden vanaf het begin af aan vrijwel steeds genegeerd, alles moest via mail. In al die maanden dat we contact hadden over een nieuwe site hebben we tweemaal telefonisch overleg gehad. Daarbij kwam dat je de afgesproken projectprijs tussentijds opeens verhoogde met bijna 1000 € (waar later weer een groot deel van afging na een reactie van mij). Al weet ik dat je dat niet expres deed, er op dat moment maar een gooi naar deed omdat je afgeleid was door andere dingen, toch was het niet echt bevorderlijk voor mijn vertrouwen in de goede afloop zoals je je wellicht kunt voorstellen.

Verder verbaasde het me dat ik het nieuws dat er beveiligingsproblemen bleken te zijn rond Java-applets, wat vrij essentiële informatie is als je bezig bent met een nieuwe site die daar juist op gebaseerd is, te horen kreeg van de softwaremaker in plaats van van jou, de programmeur. Toen ik ernaar vroeg wuifde je het in eerste instantie een beetje weg, maar toen ik doorvroeg of je iemand zou aanraden om nu een nieuwe website te beginnen op basis van Java-applets zei je nee. Op m’n laatste mails met de info waar je om gevraagd had en een simpele vraag over welke spullen je nog van mij hebt (ik geloof dat het de derde keer was dat ik daarnaar vroeg), heb ik nog geen reactie gekregen, maar tijdens ons recente telefoongesprek werd al duidelijk dat je het eigenlijk veel te druk had en zei je ook dat ik misschien beter iemand anders kon zoeken omdat ik gezien de exportmogelijkheid van applets (naar alternatieven voor een puzzelscript  had ik je al in een veel eerder stadium gevraagd) niet per se een programmeur meer nodig had. Dat hoorde ik nu voor het eerst.

Eerlijk gezegd ben ik ondanks alles met goede moed hieraan begonnen, al heb ik me daarbij wel eerst over een aantal nare dingen uit het verleden heen moeten zetten. Met name de manier waarop de zakelijke afwikkeling gegaan is nadat we uit elkaar waren, verdient geen schoonheidsprijs. Ondanks dat we vof-partners waren heb je toen je verantwoordelijkheid niet genomen en dat heeft grote consequenties gehad voor mij. Doordat er geen goede overdracht was werd het werken steeds lastiger omdat ik stuitte op allerlei dingen die ik niet begreep of niet kon weten. Toen op een gegeven moment ook nog de webshop en het script van de ene dag op de andere niet meer werkten, ik kreeg de vreemdste foutmeldingen op m’n scherm, op vrijwel hetzelfde moment de buttons op de site plotseling kruisjes werden en de site er niet meer uitzag laat staan voor adverteerders, moest ik noodgedwongen stoppen.

Uiteindelijk kwam ik er achter dat dat geen toeval kon zijn, maar dat er een verband was met jou. Kennelijk stonden er in mijn door jou geschreven scripts nog steeds links naar jouw website, onder andere naar het button-script. Als je me dat toentertijd bij de overdracht had verteld of me gewaarschuwd had voordat je je eigen site na een aantal jaar verwijderde, dan had me dat veel ellende en geld gescheeld. Het zou me niet verbazen als ik dan nog aan het werk was geweest. Waarom ik dit nu vertel? Ik merkte dat dit allemaal weer naar boven kwam door hoe het het laatste half jaar is gegaan, ik kreeg een gevoel van ‘l’histoire se répète’ en vond dat je dit moest weten. Misschien heb je nooit beseft hoeveel consequenties die gebrekkige overdracht toen heeft gehad of interes-seerde het je niet, wie zal het zeggen. Inmiddels heb ik besloten om iemand anders te zoeken.
Groeten,
Marjelle

Over exen en applets

Sinds gisteren ben ik in de lappenmand, daarbij zeurt m’n muisarm de hele dag om aandacht. Ik ben moe, koud en heb nergens zin in, dat laatste is niks voor mij, meestal pep ik mezelf wel op. Ook m’n biotartaartje smaakt opeens heel anders dan anders. Vanmiddag besluit ik m’n bed weer in te duiken in de hoop warm te worden en een beetje uit te rusten. Twee uur later, nog steeds met verkleumde pootjes, spring ik er geïrriteerd weer uit, door de herrie boven heb ik geen oog dichtgedaan. Onder de hete douchestraal denk ik aan m’n ex tevens programmeur waar het erg lastig mee communiceren is over de nieuwe site. Hij wil alles via mail, maar dat zorgt alleen maar voor steeds meer onduidelijkheid.

Klik op de foto voor een heel andere invalshoek

Ook van het nieuws wat ik vandaag kreeg
over de beveiligingsproblemen rondom Java-applets, de basis van m’n site, word ik niet blij. De kans is nu groot dat steeds meer mensen die optie uitschakelen op hun pc, niet bepaald het ideale moment om zo’n nieuwe site te laten bouwen. Terwijl de buren boven m’n hoofd stampen op ongeïsoleerd laminaat zie ik opeens de doordringend blauwe ogen van de teammanager van Havensteder weer voor me, hij heeft zich toen niet aan z’n afspraak gehouden, anders had ik nu in een rustiger huis gezeten. Zal ik hem bellen, de confrontatie aangaan of zal ik me omdraaien – de wereld de wereld laten – en me onderdompelen in een diepe winterslaap.
Marjelle

Foto gemaakt in het Natuurhistorisch Museum

Home Wintersleep

Even stoom afblazen!

Ondanks de door Weeronline voorspelde regen en onweersbuien sprint ik op de fiets naar de Schiedamsedijk terwijl de eerste druppels vallen. Leuk om daar weer te zijn, het is jaren geleden dat ik er woonde met ex-liefste vriend. Die vijf trappen op en neer om je post te halen vergeet ik nooit meer, net zomin als de mooie dingen die we samen hebben meegemaakt. In die periode begon ook mijn freelance bestaan, eerst als corrector, later als redacteur, vertaler en puzzelmaker… maar ik dwaal af, het is al bijna half vier en ik moet nog snel een kaartje kopen bij het Havenmuseum.

Helaas blijk je er niet te kunnen pinnen en ik heb geen cash bij me. ‘Jammer, dan heb ik me voor niets gehaast’, zeg ik tegen de vriendelijke man achter de balie. Hij werpt een blik op m’n verhitte gezicht en zegt ‘ik geef je wel een vrijkaartje.’ Wat lief, denk ik, en neem me meteen voor die vijf euro nog deze week langs te brengen. Het is gelukkig niet druk bij de aanmeerplaats, ik hou er niet van om opeengepakt als sardientjes op een boot te zitten. Ik wil ruimte, iets waar ik ook in een relatie behoefte aan heb. Ondertussen begint het op te klaren, hier en daar schemert blauw door de wolken heen.

Plotseling klinkt het dreunende geluid van een stoomfluit, mensen grijpen verschrikt naar hun oren, de ‘Volharding I’ kondigt luid en duidelijk z’n komst aan. Mooi, authentiek kolengestookt stoomschip uit 1929 wat niet alleen in Nederland vaart, ook Duitsland en België staan af en toe op het programma. Heerlijk is het om met de camera alles om me heen vast te leggen, ik hou van water, van varen, van vrijheid, van… Even later word ik uitgenodigd om een kijkje in de stookruimte te nemen, ik klauter het steile trapje af en sta oog in oog met roodgloeiende kolen.

Het is er bloedheet, maar de aardige jongen die het schip op gang houdt maalt er niet om. Het valt me sowieso op met hoeveel plezier en enthousiasme de bemanning zijn werk doet, dat alleen al maakt het bijna de moeite waard. Na een ontspannende tocht van zo’n vijf kwartier meren we weer aan, op het moment dat ik voet aan wal zet begint het te motregenen. Bijna even snel als ik gekomen ben fiets ik terug naar huis, als ik mijn straat inrij hoor ik de donder al in de verte. Net voordat het onweer losbarst trek ik de deur achter me dicht.
Marjelle

No whiskey Big Talk

The pros and cons of blogging

Met het einde van het Volkskrant-blog in zicht denk ik terug aan de beginperiode toen ik, bloggroentje nog, in 2008 met ‘Door de doornen naar de sterren‘ m’n schreden op het blogplatform zette. Een van de eerste reacties die ik kreeg is me bijgebleven, ‘Welkom in de wondere wereld van de volkskrantblog-software die alleen maar doet wat je wilt als je hem zachtjes streelt met je muis 😉‘, maar ook andere mensen hebben me een welkom gevoel bezorgd. Dat niet alles louter rozengeur en maneschijn was in die wereld van het bloggen werd me al snel duidelijk.



Om me heen doemden rechts en links
kampen op waarin heuse vetes werden uitgevochten en menig ad hominem je om de oren vloog. Een eindeloze herhaling van zetten waarbij niemand een duimbreed toegaf. Sowieso hou ik van duidelijkheid, liever Jip en Janneke-taal dan elkaar proberen af te troeven met tu quoque’s en dergelijke. Niet alleen Latijnse benamingen zorgden hier en daar soms voor brallerige onduidelijkheid, ook onderhuidse opmerkingen gevolgd door aanminnig kijkende emoticons brachten menigeen in verwarring.

Bepaalde commentaren herinner ik me nog bijna letterlijk, zoals ‘wat een azijnlucht hangt hier opeens‘. Ik weet de namen zelfs nog. Gek dat juist dít is blijven hangen terwijl er veel ergere dingen waren. Ondertussen blogde ik vrolijk verder, want er waren ook een boel positieve reacties. Bovendien kreeg het schrijven mij steeds meer te pakken, niet alleen was het heel leuk om te doen, ik kon er ook m’n ei in kwijt. In m’n infokolom verwoordde ik het toentertijd als volgt: ‘in dit blog heb ik het over de kleine dingen, alles wat in me opkomt en waar ik over wíl schrijven. Soms samen met Beer, soms alleen. De grote dingen – hoewel die grens niet altijd heel duidelijk is – komen misschien later nog aan bod, maar misschien ook niet’.



Een van de dieptepunten was die keer
dat ik midden in de nacht een haatmail kreeg uit onverdachte hoek en letterlijk stond te trillen op m’n benen. Ook de overtreffende trap van kinderachtig heb ik hier meegemaakt, variërend van scheldkanonnades omdat ik niet op iemands blog had gereageerd tot het verkrachten van tekst. Ik was vooral verbaasd over de kleinzieligheid en benepenheid van een aantal bloggers, die dingen deden waar een kleuter zich zelfs kapot voor zou schamen. Maar nog steeds blogde ik onvermoeibaar door, ik kreeg genoeg aanmoediging en ontmoette af en toe een blogger in het wild.

Ook hiervoor gold dat er mooie en minder mooie ontmoetingen bij waren. Sommige mensen presenteren zich op virtueel papier nu eenmaal een stuk warmer en geïnteresseerder dan bij een kop thee heb ik ervaren. Toch heb ik ook daarvan geleerd, al laat m’n gewone intuïtie me zelden in de steek, dat geldt niet voor m’n virtuele intuïtie, na veel vallen en opstaan ben ik mijn blogmensbeeld dan ook steeds meer gaan bijstellen. Inmiddels schrik ik weliswaar minder hard van steken onder water en ronduite leugens, een olifantenhuid zal ik nooit krijgen.



De steun die ik van een aantal mensen in de verhuisperiode heb gekregen is belangrijk voor me geweest. Ik kon elke druppel support gebruiken aangezien ik in een bijzonder roerige fase zat. Toen een week na m’n verhuizing ook nog eens m’n liefste vriend-ooit van de ene dag op de andere uit m’n leven wandelde na ruim twintig jaar lief en leed was dat de druppel. Daar zat ik opeens in m’n eentje in een relatief vreemde grootstad tussen halfuitgepakte dozen vol herinneringen zonder internetverbinding of telefoon. Schrijven was een van de manieren om te overleven in die tijd.

In januari 2009 begon ik genoeg te krijgen van het hele aan- en afbevelingencircus en de vriendjespolitiek en heb ik na ampele overwegingen m’n blog verwijderd, met één druk op de knop losten m’n bijdragen zich in het niets op. Toch begon het blogvirus na een aantal maanden alweer op te spelen. Eind maart ben ik teruggekomen met de toepasselijke blogtitel ‘Het nieuwe komt achter de punt’ en het voornemen me minder druk te maken om azijnpissers en overig virtueel gekrakeel. Ik had er meteen weer plezier in en het was fijn om een aantal mensen terug te zien.

Het bloggen heeft me ook op een aantal andere gebieden gestimuleerd. Geïnspireerd door diverse fotoblogs ben ik anderhalf jaar geleden begonnen met fotograferen. Sindsdien gaan m’n Kodak-camera en ik regelmatig samen op pad. Door het fotograferen ben ik meer door de ogen van een toerist naar Rotterdam gaan kijken en heb ik ontdekt hoeveel moois mijn stad te bieden heeft. Het heeft m’n interesse voor de natuur doen opbloeien, voor het eerst slenterde ik door botanische tuinen en genoot van kinderboerderijdieren. Het gras is lang niet altijd groener aan de overkant wat ondermeer sprookjesachtig verbeeld wordt door de Muizenpolder, maar vlak ook Het Park en de schitterende Kralingse plas niet uit.

De combinatie van bloggen, fotograferen en muziek heeft uiteindelijk tot het ontstaan van een aantal series geleid. ‘Bloggers in beelden‘ was de eerste, vervolgens zagen ‘Dierenmix‘, ‘Filmblik‘ en ‘Live‘-bands het licht. De meest recente serie ‘Beeld van een blogger‘ heeft onlangs haar eigen webstek ‘Beelden van…‘ gekregen, daarin ben ik op zoek gegaan naar de mens achter de avatar en ontmoet(te) ik een blogger in zijn of haar stad. Op het moment dat ik bezig was met nieuwe ideeën voor deze reeks viel de brief van Remarque plots in m’n mailbox. Mijn blogtoekomst is nog onzeker, hopelijk heb ik binnenkort weer genoeg energie om me in het doolhof van mogelijkheden te gaan verdiepen.
Marjelle

Sleep Poets of the Fall


Foto ‘Beer’ Witold Riedel

Naar The pros and cons of hitchhiking Roger Waters

‘Dat vind ik vervelend om te horen’

Het is een warme benauwde zondag en ik heb geen plannen. Er komt een zinnetje in me op, ‘een dag met ongekende mogelijkheden ligt voor je’. Gelukkig is er niemand in de buurt die dat soort dingen zegt, alsjeblíeft niet vandaag, niet nu. Jammer genoeg is er niemand in de buurt.
Ik voel die golf van verdriet, dat gevoel van niet-verbonden-zijn weer omhoog komen. ‘Doe íets’, zeg ik tegen mezelf, ‘anders wordt het alleen maar erger’. Ik begin aan een mail naar een vriendin in het buitenland waar ik de afgelopen maanden erg weinig van gehoord heb door drukte, tegen haar kan ik bijna alles zeggen.

Weer komt de gedachte in me op om nu eindelijk A., een goede vriend van H. te bellen en hem mijn kant van het verhaal te vertellen. Hoe er acht maanden geleden na vijfentwintig jaar abrupt een eind kwam aan de relatie met m’n allerbeste maatje ooit. Liefde bestaat wel. Alles kan kapot.
‘Nee’, denk ik, ‘ik voel me nu te slecht om dat soort dingen te doen, straks barst ik nog in huilen uit’. Maar als ik me beter voel, doe ik het niet, besef ik. Ik loop naar m’n oude adresboekje vol geesten uit het verleden en tik A.’s nummer in, terwijl de telefoon overgaat voel ik m’n hart bonzen. Hij gaat eindeloos over, A. is niet thuis.


Zonder na te denken zoek ik het nummer van P. op, een ex-vriend waar ik heel lang bevriend mee ben geweest en die ik ook mijn visie wil geven. Ik heb hem meer dan zeven jaar niet gesproken en klik op het bel-icoontje. Een paar seconden later hoor ik zijn vertrouwde stem weer.
‘Met Marjelle’, zeg ik, ‘ik hoop dat je nu niet van je stoel valt als je daar tenminste op zit!?’ Het is heel even stil, hij lacht, ‘nee, maar ik ben wel verbaasd om jóu te horen’. Hij blijkt niet veel te weten over de breuk behalve dat die er is. ‘Je kent H.’, zegt hij, ‘hij praat daar weinig over’. Ik vertel hem mijn kant, hij luistert, af en toe kom ik niet uit m’n woorden, de emotie slaat op m’n stem. Midden in m’n verhaal wordt de verbinding verbroken met een ‘probeert u het later nog een keer’, dat gebeurt daarna nog twee keer. Ik denk weer aan Murphy die me het afgelopen jaar blijft achtervolgen.

Hij klinkt als altijd, alsof ik hem gisteren nog gesproken heb en hij voelt dat ook zo. Het gaat goed met hem. ‘Jij hebt je draai gevonden’, zeg ik. Dat is mooi, denk ik erachteraan, zonder wrok of verwijten. Op het einde vraagt hij hoe het met mij gaat. Ik vertel het hem eerlijk, hij is even stil, zoekt naar woorden, ‘dat vind ik vervelend om te horen, nou ja, het is natuurlijk veel vervelender voor jou dat het zo is’. Ik hoor iets van emotie in z’n stem als hij zegt ‘ik wou echt dat het beter met je ging’, en ik weet dat hij het meent. We wensen elkaar het beste, hij moet lunchen met vrouw en drie stiefzoons en ik moet niets. Ik leg de telefoon neer en laat m’n tranen de vrije loop.
Marjelle

Cuby and the Blizzards