Tagarchief: scheveningen

Laat je masker vallen!

Move on Face Tomorrow

‘In a kingdom by the sea’


Annabel Lee

It was many and many a year ago,
   In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
   By the name of Annabel Lee;
And this maiden she lived with no other thought
   Than to love and be loved by me.
I was a child and she was a child,
   In this kingdom by the sea,
But we loved with a love that was more than love—
   I and my Annabel Lee—
With a love that the wingèd seraphs of Heaven
   Coveted her and me.
And this was the reason that, long ago,
   In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
   My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsmen came
   And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
   In this kingdom by the sea.
The angels, not half so happy in Heaven,
   Went envying her and me—
Yes!—that was the reason (as all men know,
   In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
   Chilling and killing my Annabel Lee.
But our love it was stronger by far than the love
   Of those who were older than we—
   Of many far wiser than we—
And neither the angels in Heaven above
   Nor the demons down under the sea
Can ever dissever my soul from the soul
   Of the beautiful Annabel Lee;
For the moon never beams, without bringing me dreams
   Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise, but I feel the bright eyes
   Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
   Of my darling—my darling—my life and my bride,
   In her sepulchre there by the sea—
   In her tomb by the sounding sea.
Edgar Allen Poe

Annabel Lee Marianne Faithfull

* Voor Hans, liefste ex-vriend
Voor het eerst in jaren luister ik weer naar zijn cd ‘Annabel Lee’ en het gelijknamige nummer, naar liedjes als ‘Tears of amber’, ‘A lovely day’ en mijn eigen stem op ‘Ship’

Blotevoetenweer


Adventures in your own backyard Patrick Watson

Droomprins?


Sprookjesbeelden aan zee

Fairytale Sara Bareilles

Scary monsters?


Powerskip

They are coming Husky Rescue

Sporen in het zand…

In Scheveningen-haven vraag ik aan een paar passanten in m’n beste Duits, ‘kann Ich von hier nach dem Pier laufen, ist es offen?’ ‘Ja, es ist offen’, beamen ze ietwat verbaasd, ik loop door en zie dat er inmiddels een voetgangerspad is gemaakt waarnaast een aantal eettentjes herrezen zijn. Het is stil op het strand, half vier, hét ideale tijdstip net tussen lunch en hondenuitlaat in. M’n laarzen laten diepe sporen achter in het zand, de golven trekken schuimbekkend de aandacht, ze willen op de foto. De triggerpoint-therapeut gaf me daarstraks het gevraagde briefje voor de woningbouw waarop stond hoezeer de burenoverlast ook z’n weerslag heeft op m’n rugproblemen. ‘Ik hou dit niet lang meer vol’, zei ik tegen hem en voegde er enigszins cynisch aan toe, ‘misschien toch maar non worden of ze met een didgeridoo het huis uitblazen.’


Hij lachte niet. Als geen ander weet hij wat chronisch slaaptekort en stress hebben aangericht de laatste maanden en dat ik het in m’n eentje op moet nemen tegen buren en woningbouwvereniging. ‘Het is toch te gek voor woorden dat ze op kaal laminaat gewoon doorgaan met je plafondlampen kapotspringen en dat ik door hun gestamp het afgelopen jaar er nu zelfs soms tegen opzie om naar huis te gaan.’ Tegelijkertijd besef ik dat ik ook hier weer de redelijke zal moeten zijn, de begripvolle, de empathische, alleen weet ik deze keer niet of ik daar nog toe in staat ben. Het moet nú afgelopen zijn denk ik, ‘ik wil rust, eindelijk weer doorslapen en een huis waar het fijn is om in thuis te komen’, zoals ik deze week aan m’n broer schreef.
Marjelle

P.S. Aan alle makelaars & woningbouwcorporaties die dit lezen: ‘leuke flat gevraagd in Rotterdam‘ 😉

At last I am free Robert Wyatt

The key to success


… vond ik hier.

Zeehondjes gespot!

Het ei van Columbus

Vorige week
Langzaam kom ik weer tot leven naast de open haard. Eerst beginnen m’n verkleumde vingers te tintelen, vervolgens ontdooit ook het tipje van m’n neus. Ik kan m’n ogen nauwelijks openhouden, niet zo verwonderlijk na vier uur slaap. Wat zou ik graag met een deken om me heen bij de vlammen in slaap vallen en uitgerust ontwaken. Laat dat wakker kussen door een prins maar zitten – ik geloof niet in sprookjes – al zou het wel heel wat prettiger zijn dan ruw uit je slaap gerukt te worden door een woedeaanval van de buurjongen zoals vanochtend weer het geval was. M’n tafeltje kijkt uit op golven en strand waarop hier en daar een paar winterharde wandelaars tegen de wind opboksen. Voor me ligt een ovenvers pistoletje met kaas en krulsla, het ziet er veelbelovend uit. Columbus is de ideale plek om bij te komen na een pijnlijke behandeling, warm, knus, aardige bediening.

‘Ik ben niet blij’, zei m’n therapeut vanmiddag toen hij de triggerpoints in m’n door rsi geplaagde schouder probeerde te deactiveren. ‘Same here’, reageerde ik. ‘Je bent goed bezig met sporten, maar die spier is overbelast door de muis en hoe zorgen we ervoor dat je ontspannen achter de computer zit?’ Ik wees naar de witte skippybal, ‘waarvoor is die?’ ‘Dat zou iets voor jou kunnen zijn in plaats van een bureaustoel’, antwoordde hij terwijl ik hevig balancerend in skippyzit probeerde te komen. ‘Zo kun je toch niet achter je pc werken’, riep ik. Hij grinnikte, ‘het is wel even oefenen inderdaad, misschien is een ponyseat geschikter voor jou.’ Met de belofte daarop te googlen nam ik afscheid. Inmiddels ben ik soms zo moe van de gebroken nachten, geluidsoverlast en protesten van mijn lijf dat ik alleen nog maar wil winterslapen, veilig opgerold op een vredig plekje zonder buren*, geschreeuw, gestamp en slaande deuren.
Marjelle

Wintersong Ingrid Michaelson & Sara Bareilles

*Sinds een week lijkt het wat rustiger nadat de woningbouw contact heeft opgenomen met een aantal mensen (wordt vervolgd)

De zoute zoen

In het visrestaurant vraag ik aan de vriendelijke serveerster of ze hier ook een ciabatta-met-kaas hebben. Ze kijkt me een beetje verbaasd aan en gaat het informeren bij de kok. Niet veel later komt ze breed glimlachend terug met het gevraagde broodje. Na m’n wekelijkse bezoek aan de triggerpoint-therapeut ga ik meestal lunchen in een van de restaurantjes vlakbij. Vandaag blaast er een harde, gure wind door Scheveningen-haven, ik twijfel of ik straks nog ga uitwaaien op het strand, al is wégwaaien in dit verband een beter woord. Terwijl ik een hap neem zie ik in het aquarium tegenover me een kreeft drijven, ik wend m’n blik af, dieren horen niet gevangen in glazen huisjes. Ondertussen zingt Rudolph the Red Nosed Reindeer de oren van m’n hoofd, ik heb een hekel aan kerst, dito liedjes en opgeklopte gezelligheid. Sowieso ben ik  niet iemand van tradities, regels, hokjes en lijstjes.


Thuis hadden we nooit een kerstboom
, m’n moeder vond het te veel gedoe, dus werd er traditiegetrouw elk jaar een stenen kerststalletje van de zolder gehaald en een kerstster op tafel gezet. Nooit begrepen wat daar de lol van was, net zomin als van de nationale aandrang om één keer per jaar naar de nachtmis te gaan of zoveel mogelijk sparren* uit de grond te rukken, ze vervolgens te versieren van piek tot voet en na de kerst weer bij het grof vuil te dumpen. De vrolijke lampjesregen vind ik wel weer een lichtpuntje in deze donkere kille dagen net als lekker eten, maar daar heb je geen kerst voor nodig. Misschien hou ik daarom ook niet van die weeslief!-dagen als moederdag en dierendag waarop mens en dier plotseling overladen worden met cadeaus en aandacht. Probeer gewoon elke dag een ander zo te behandelen als jij zelf behandeld wilt worden, dan zal de wereld er een stuk beter uitzien, denk ik.
Marjelle

* Gratis boom? Zaag een echte dennenboom

Sangin Hossein Eblis ft. Sadegh
  (mooie Perzische rap)