In Scheveningen-haven vraag ik aan een paar passanten in m’n beste Duits, ‘kann Ich von hier nach dem Pier laufen, ist es offen?’ ‘Ja, es ist offen’, beamen ze ietwat verbaasd, ik loop door en zie dat er inmiddels een voetgangerspad is gemaakt waarnaast een aantal eettentjes herrezen zijn. Het is stil op het strand, half vier, hét ideale tijdstip net tussen lunch en hondenuitlaat in. M’n laarzen laten diepe sporen achter in het zand, de golven trekken schuimbekkend de aandacht, ze willen op de foto. De triggerpoint-therapeut gaf me daarstraks het gevraagde briefje voor de woningbouw waarop stond hoezeer de burenoverlast ook z’n weerslag heeft op m’n rugproblemen. ‘Ik hou dit niet lang meer vol’, zei ik tegen hem en voegde er enigszins cynisch aan toe, ‘misschien toch maar non worden of ze met een didgeridoo het huis uitblazen.’
Hij lachte niet. Als geen ander weet hij wat chronisch slaaptekort en stress hebben aangericht de laatste maanden en dat ik het in m’n eentje op moet nemen tegen buren en woningbouwvereniging. ‘Het is toch te gek voor woorden dat ze op kaal laminaat gewoon doorgaan met je plafondlampen kapotspringen en dat ik door hun gestamp het afgelopen jaar er nu zelfs soms tegen opzie om naar huis te gaan.’ Tegelijkertijd besef ik dat ik ook hier weer de redelijke zal moeten zijn, de begripvolle, de empathische, alleen weet ik deze keer niet of ik daar nog toe in staat ben. Het moet nú afgelopen zijn denk ik, ‘ik wil rust, eindelijk weer doorslapen en een huis waar het fijn is om in thuis te komen’, zoals ik deze week aan m’n broer schreef.
Marjelle
P.S. Aan alle makelaars & woningbouwcorporaties die dit lezen: ‘leuke flat gevraagd in Rotterdam‘ 😉
At last I am free Robert Wyatt
Klik op de foto voor meer blauw
