Tagarchief: strand

Boy in blue

Klik op de foto voor meer blauw

Oh my mama Alela Diane

Ontbijt: 1 gekookt ei

De afgelopen dagen heb ik vrijwel niets gedaan, veel slapen, weinig huishouden, rustig rondlopen in plaats van de wervelwind die ik normaal ben. Op mezelf teruggeworpen. M’n lijf dat weinig gewend is op medicijngebied werd vrijdag opeens volgepompt met Citanest, Amoxicilline-500 en Ibuprofen-600. Na het bezoek aan de kaakchirurg voelde ik me niet alleen beroerd, behalve pijn en een opgezwollen wang kon ik ook nauwelijks m’n mond meer opendoen. Eten en drinken, één van m’n lievelingsbezigheden, was dan ook amper mogelijk. Dingen die ik nooit eet zoals yoghurt gleden er wel gemakkelijk in, ook een banaan in stukjes geprakt ging vlot naar binnen. Culinair was ik weer in de babyfase beland. Geen onverdeeld genoegen, zelfs m’n favoriete rode wijn moest ik laten staan, al was de zelfgemaakte puree met jus de eerste avond goed te doen.

Klik op de foto voor groter formaat

Inmiddels zijn we drie dagen verder, m’n wang heeft nog geen gewone proporties aangenomen en het gevoel in m’n onderlip en kin is niet helemaal teruggekomen. Bij zo’n ingreep kan de zenuw geraakt worden, maar volgens een medewerkster Kaakchirurgie veroorzaakt dat maar in 1% van de gevallen blijvend letsel. ‘Het kan een paar weken tot zelfs een aantal maanden duren voor het gevoel weer terug is’, zei ze. Ik ga ervan uit dat ik bij die 99% hoor. M’n behoefte aan rust werd danig op de proef gesteld. Ondanks het briefje dat ik bij de buren in de bus had gedaan met de vraag of ze iets stiller konden doen, stampten ze het weekend ’s ochtends vroeg gewoon door en smeten als vanouds met deuren. Gisteravond klonk er opeens luid gebonk en geschreeuw van boven, de buurman ging door het lint. Als je zelfs geen rekening houdt met iemand die pijn heeft en moet herstellen, wat ben je dan voor een mens.
Marjelle

Viima Hedningarna
Neidon Laulu Hedningarna

Het verlangen naar een sigaret

Klik op de foto voor meer duin

Ken je het verlangen naar een sigaret,
naar die gelukkige tijd dat je nog rookte?

Niemand begrijpt dit verlangen behalve ik.

Ik herinner mij iemand die altijd
als ik iets zei dat ze niet begreep
antwoordde: op zich is dit heel intrigerend.

En ik herinner mij ook dat ik dan
die uitspraak een aantal malen
in mijn hoofd moest herhalen:
op zich is dit heel intrigerend
totdat de betekenis verdampt was.

God kan ondoorgrondelijke dingen met ons doen
dankzij het feit dat hij niet bestaat

en zo kunnen ook ondoorgrondelijke dingen
worden beweerd dankzij het feit
dat ze nergens over gaan.

Sinds ik dit bedacht begrijp ik veel meer.

Het verlangen naar een sigaret is
het verlangen zelf.
Rutger Kopland

To let myself go Ane Brun

Desert rose

Klik op de foto voor een groter formaat

Sting & Cheb Mami

De schreeuw

Klik op de foto voor z’n grote broer

Soms gebeurt er iets wat alles weer op z’n kop zet. Ben je net een beetje blij met de op handen zijnde verhuizing, vele honderden euro’s armer, raak je net een beetje gewend aan je nieuwe stek met het prachtige uitzicht… Opeens zie je je hoop in duigen vallen, voel je de energie wegtrekken terwijl het nieuws langzaam maar zeker tot je doordringt. Vandaag hoorde ik dat er naast m’n nieuwe huis binnenkort een ander* wordt gebouwd. Eén jaar lang luidruchtige bouwvakkers aan de slag vanaf de vroege ochtenduren terwijl de enige reden om te verhuizen nu juist jarenlange burenoverlast is. ‘Eindelijk een plek voor mezelf waar ik in een rustige omgeving een herstart kan maken met m’n freelance werkzaamheden’, dacht ik tot ik daarstraks uit die droom buitelde en in een nachtmerrie belandde. Nu zoemt alleen nog dat ene zinnetje in m’n hoofd, it’s, oh, so quiet.
Marjelle

*Saillant detail, de woningcorporatie die dit appartement aanbood en m’n dossier kent doet ook mee aan het bouwproject.

Skrik Edvard Munch

Heart of gold

On an ocean Lisa Gerrard

Naar lucht happen!

Them heavy people Kate Bush

Zonder mij

Zet het blauw
van de zee
tegen het
blauw van de
hemel veeg
er het wit
van een zeil
in en de
wind steekt op
Willem Hussem

Zonder mij Boeijen Hofstede Vrienten

Blotevoetenweer


Adventures in your own backyard Patrick Watson

Sporen in het zand…

In Scheveningen-haven vraag ik aan een paar passanten in m’n beste Duits, ‘kann Ich von hier nach dem Pier laufen, ist es offen?’ ‘Ja, es ist offen’, beamen ze ietwat verbaasd, ik loop door en zie dat er inmiddels een voetgangerspad is gemaakt waarnaast een aantal eettentjes herrezen zijn. Het is stil op het strand, half vier, hét ideale tijdstip net tussen lunch en hondenuitlaat in. M’n laarzen laten diepe sporen achter in het zand, de golven trekken schuimbekkend de aandacht, ze willen op de foto. De triggerpoint-therapeut gaf me daarstraks het gevraagde briefje voor de woningbouw waarop stond hoezeer de burenoverlast ook z’n weerslag heeft op m’n rugproblemen. ‘Ik hou dit niet lang meer vol’, zei ik tegen hem en voegde er enigszins cynisch aan toe, ‘misschien toch maar non worden of ze met een didgeridoo het huis uitblazen.’


Hij lachte niet. Als geen ander weet hij wat chronisch slaaptekort en stress hebben aangericht de laatste maanden en dat ik het in m’n eentje op moet nemen tegen buren en woningbouwvereniging. ‘Het is toch te gek voor woorden dat ze op kaal laminaat gewoon doorgaan met je plafondlampen kapotspringen en dat ik door hun gestamp het afgelopen jaar er nu zelfs soms tegen opzie om naar huis te gaan.’ Tegelijkertijd besef ik dat ik ook hier weer de redelijke zal moeten zijn, de begripvolle, de empathische, alleen weet ik deze keer niet of ik daar nog toe in staat ben. Het moet nú afgelopen zijn denk ik, ‘ik wil rust, eindelijk weer doorslapen en een huis waar het fijn is om in thuis te komen’, zoals ik deze week aan m’n broer schreef.
Marjelle

P.S. Aan alle makelaars & woningbouwcorporaties die dit lezen: ‘leuke flat gevraagd in Rotterdam‘ 😉

At last I am free Robert Wyatt