Tagarchief: strand

Zeehondjes gespot!

‘Vróuwen!’

Gisteren vroeg iemand of ik zin had om binnenkort te gaan strandwandelen. Ik had me een tijd geleden op een sportsite ingeschreven en was al bijna weer vergeten dat mijn profiel daar nog op stond. Ach, waarom niet, dacht ik, leuk om weer een keer naar Hoek van Holland te gaan en uit te waaien aan zee. Ik mailde een dag later terug en kreeg vervolgens meteen een reactie met een datumvoorstel en een telefoonnummer. Nog voor ik goed en wel had doorgegeven dat die zondag prima was kreeg ik opeens een mail waarin stond dat ze er toch van afzag om een afspraak te maken, dat contact via internet niks voor haar was, dat het niet werkte bij haar, et cetera. Met stijgende verbazing las ik dat bericht, hoe labiel, wispelturig ben je dan als je van het ene moment op het andere 180 graden omdraait? Inmiddels nieuwsgierig geworden naar hoe dat in elkaar zat besloot ik te bellen, daarbij ontspon zich de volgende conversatie.


‘Hoi met Marjelle, ik lees net je mailtje en ben nogal verbaasd dat terwijl je me zelf benaderd hebt, een afspraak wilt maken en een datum voorstelt je kort daarna opeens alles terugdraait, ik zie de logica en reden niet helemaal’, zeg ik vriendelijk.
‘Dat kan’, zegt ze kortaf.
‘Nou ja, dat wilde ik even tegen je zeggen, ik ben gewoon benieuwd hoe het zit’, glimlach ik.
Het blijft een tijd stil, ik krijg er een onwerkelijk gevoel bij.
‘En nu’, klinkt het vijandig aan de andere kant.
‘Euh…’
Ik ga er bijna van stotteren, de negatieve energie overvalt me.
‘N-niks, dat was het eigenlijk, aan je reactie te horen krijg ik verder geen antwoord, dus dan laten we het hierbij, ook prima, en wens ik je het beste. Dág.’
Marjelle

Orca Wintersleep

Het ei van Columbus

Vorige week
Langzaam kom ik weer tot leven naast de open haard. Eerst beginnen m’n verkleumde vingers te tintelen, vervolgens ontdooit ook het tipje van m’n neus. Ik kan m’n ogen nauwelijks openhouden, niet zo verwonderlijk na vier uur slaap. Wat zou ik graag met een deken om me heen bij de vlammen in slaap vallen en uitgerust ontwaken. Laat dat wakker kussen door een prins maar zitten – ik geloof niet in sprookjes – al zou het wel heel wat prettiger zijn dan ruw uit je slaap gerukt te worden door een woedeaanval van de buurjongen zoals vanochtend weer het geval was. M’n tafeltje kijkt uit op golven en strand waarop hier en daar een paar winterharde wandelaars tegen de wind opboksen. Voor me ligt een ovenvers pistoletje met kaas en krulsla, het ziet er veelbelovend uit. Columbus is de ideale plek om bij te komen na een pijnlijke behandeling, warm, knus, aardige bediening.

‘Ik ben niet blij’, zei m’n therapeut vanmiddag toen hij de triggerpoints in m’n door rsi geplaagde schouder probeerde te deactiveren. ‘Same here’, reageerde ik. ‘Je bent goed bezig met sporten, maar die spier is overbelast door de muis en hoe zorgen we ervoor dat je ontspannen achter de computer zit?’ Ik wees naar de witte skippybal, ‘waarvoor is die?’ ‘Dat zou iets voor jou kunnen zijn in plaats van een bureaustoel’, antwoordde hij terwijl ik hevig balancerend in skippyzit probeerde te komen. ‘Zo kun je toch niet achter je pc werken’, riep ik. Hij grinnikte, ‘het is wel even oefenen inderdaad, misschien is een ponyseat geschikter voor jou.’ Met de belofte daarop te googlen nam ik afscheid. Inmiddels ben ik soms zo moe van de gebroken nachten, geluidsoverlast en protesten van mijn lijf dat ik alleen nog maar wil winterslapen, veilig opgerold op een vredig plekje zonder buren*, geschreeuw, gestamp en slaande deuren.
Marjelle

Wintersong Ingrid Michaelson & Sara Bareilles

*Sinds een week lijkt het wat rustiger nadat de woningbouw contact heeft opgenomen met een aantal mensen (wordt vervolgd)

Aloha!

1 Onderweg
Het is koud in de tram, ik kijk door het raam en m’n oog valt op ‘Zonnebank Blue Hawaii‘ in schreeuwende neonletters. Het doet me denken aan plastic kerstbomen, nep-bloemenshirts, dito rieten rokjes en ingelijste tegeltjes. Ik proef de sfeer van spruitjeslucht die zo goed weergegeven wordt in ‘De Avonden’ van Gerard Reve, een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb.


2 Therapie
Hij trekt, kneedt en rukt aan m’n nek. ‘Ik word een giraffe’, grinnik ik. Hij lacht, we hebben hetzelfde gevoel voor humor, een van de redenen dat we elkaar mogen. Leuke mannen bestaan wel, denk ik. ‘Je zult misschien een beetje boos op me worden’, zeg ik even later, ‘ik heb weer geen cash bij me, maar ik maak het bedrag vanavond meteen over.’ Als ik wegga voelt m’n nek iets losser, ik haal opgelucht adem.


3 Golven
Het strand lonkt, ik wil de zee zien, het zand onder m’n laarzen voelen, luchten en mensen fotograferen, aan honden ontkom je hier sowieso niet. Zouden ze nog steeds met hijskranen en bulldozers in de weer zijn, vraag ik me af als ik de straat oversteek. Vorige keer probeerde ik bij de pier te komen op zoek naar een vers broodje kaas met uitzicht op de golven, maar hekken en omleidingen hielden me tegen. Scheveningen, één grote zandbak.
Marjelle

De Avonden Gerard Reve (tekeningen Dick Matena)

Loop naar de maan en terug

Ik kijk liever naar de maan
dan naar de mens.
De mens,
ik word er zó moe van.
Dat roepende, smekende,
lachende, verlangende,
niet wetende,
willen wetende
ik hou van jou zeggende,
of denkende,
op schoenen
of op eelt lopende,
van de een naar de ander rennende,
met sieraden en muziek beklede mens.
Ik kijk liever naar de maan
die altijd hetzelfde is:
onverschillig.
trouw.

De maan heeft geen woorden nodig
om te zeggen:
ik ben er
en morgennacht ben ik er weer

Misschien zit er een wolk voor,
misschien zie je me niet omdat je binnen bent,
omdat je binnen naar dwaze liedjes ligt te luisteren
of omdat er tranen voor je ogen zitten,
tranen omdat je denkt dat je alleen bent,
maar je bent niet alleen,
want ik ben er,
en gisteren was ik er ook,
en morgen ben ik er weer.
Tjitske Jansen

Bertie Kate Bush

‘Blijf met je poten ervan af!’

Wild Man Kate Bush (van de nieuwe cd ’50 Words For Snow’)

‘Het is weer mooi weer buiten’


Thuiskomen
zullen ze wat zeggen
en wat zullen ze zeggen
als ik de deur door kom
wat zie je er uit
je bent ver weg geweest
of zullen ze niets zeggen
en alleen maar kijken
of niets zeggen zelfs niet kijken
maar doorgaan met doen
net of er niets gebeurd is

hier ben ik dan
hun vriendelijke vreemdeling
ik spreek de taal der mensen
hoe is het weer
het is weer ja
het is weer nee
het is weer mooi weer
buiten
Mischa de Vreede

Changing the seasons Ane Brun

‘Laten we ophouden met integreren en beginnen met samenleven’

Met dank aan Loesje!

İşim Tarkan

Pijnlijk!

Geen parken, bossen, stranden of zinderende festivals deze keer, de afgelopen week ben ik aan huis gekluisterd door een spitaanval. Hoe belangrijk gezond-zijn is besef je dan weer des te meer. Normaal lopen was er de eerste dagen nauwelijks bij, het waren meer schuifelpasjes die ik produceerde. Zelfs de simpelste basishandeling leverde al problemen op: ‘hoe trek ik m’n schoenen aan?’ en laten we het over nagels knippen al helemaal niet hebben. Ook volle vuilniszakken hebben normaliter niet de neiging om uit zichzelf naar buiten te wandelen en als ze dat wél zouden doen is dat bepaald geen goed nieuws.

Het is een van de nadelen van alleen wonen, al zie ik daar ook voordelen aan als ik terugkijk op m’n samenwoonjaren. Eén van de eerste dingen die ik heb gedaan toen ik net door m’n rug was gegaan behalve m’n vriendin ver weg een noodkreet sturen, was de AH-bezorgservice mailen met een ellenlange boodschappenlijst. Het is wel een heel gedoe voordat je met je virtuele  winkelkarretje langs alle webproducten gewandeld bent, maar dan héb je ook wat. Het andere was een zsm-afspraak maken met een fysiotherapeut, al heb ik steeds meer twijfels over het nut ervan gezien m’n ervaringen in het verleden.

Via een hoop gegoogle ben ik uiteindelijk bij een triggerpoint-therapeut in Scheveningen terechtgekomen, de werkwijze en logica spraken me wel aan. Hoe je daar met pijn in je lijf en zonder auto komt is weer een heel ander verhaal, je moet er wat voor over hebben en dat heb ik. Ik wil zo graag van die pijn af, weer een gezonde rug krijgen, desnoods moet ik daarvoor wekelijks in een chloorzwembad springen. Inmiddels is de eerste behandeling achter de rug, ik was zo moe en groggy erna dat ik een taxi genomen heb vanaf Rotterdam CS. De jongen reed alsof de politie hem op de hielen zat en m’n vriendelijke opmerking ‘zo, jij hebt haast!’ werd totaal genegeerd. We vlogen door de straten en hij schampte bijna een paar voorbijgangers. Ik haalde opgelucht adem toen hij me ten slotte voor m’n huis afzette.
Marjelle

Listen (listen, listen) Wintersleep

‘Groeten uit Rotterdam!’

Nieuwsgierig geworden naar de parel aan de Maas besluit ik voor de tweede keer met de Aqualiner naar Heijplaat te varen. Toeval bestaat niet, op het dek zie ik dezelfde vrouw staan als de vorige keer, de Heijplaatse die me op het rivierstrand opmerkzaam heeft gemaakt. Na een zonnige overtocht waarbij ik alles fotografeer wat los- en vastzit op het water legt ze me uit hoe ik vanaf de RDM Campus naar het strandje moet rijden. Een aparte gewaarwording om op dit eiland rond te fietsen, een soort van miniatuur-Rotterdam met vriendelijke mensen en een rustige dorpskern.

Een van de voorbijgangers aan wie ik de weg naar het strand vraag, vertelt ‘ik woon hier al 56, nee, 57 jaar en ik komt er haast nooit’, ondertussen snuffelt haar hond nieuwsgierig aan m’n broekspijp. Ik ga op zoek naar het door haar beschreven ‘poortje in het groen’. Als ik dat eenmaal gevonden heb en het smalle bospaadje op fiets maak ik bijna weer rechtsomkeer. De Strand-pijl wijst naar een nabijgelegen boerderij en ik ben bang om weggeblaft te worden door een enge hond. Ik verman me en rijd het kronkelige pad af waarna ik opeens oog in oog kom te staan met de parel aan de Maas. Zand, zee, zon… Rotterdam op haar best. In het Dokkaffee sluit ik even later deze zonovergoten middag af met Earl Grey en kaascroissant, in m’n gedachten was ik even op vakantie.
Marjelle

Groet Chris Chameleon