De afgelopen dagen staan in het teken van afscheid. Afscheid van het huis waarvan ik officieel de huurster ben sinds 31 juli, heel pril nog. Afscheid van de hoop die even opborrelde. Toen ik er vrijdag was voelde het voor het eerst als míjn huis. Op dat moment wist ik nog niet dat m’n blijdschap van korte duur zou zijn. ‘Hé, wat is dat?’ hoorde ik opeens J. buiten roepen. Ze had me net geholpen met spullen van het oude adres naar binnen sjouwen en keek nieuwsgierig door een gat in de schutting naast m’n huis. ‘O, dat is de tuin van-‘, m’n adem stokte, m’n blik viel op het bord voor me waarop in kleurige letters stond: ‘Hier worden binnenkort woningen gebouwd’. Op dat moment zag ik ook het bouwfolie wat nu aan de voorheen kale muur van m’n huis was bevestigd.
‘Gaan ze hier bouwen pal aan m’n slaapkamer?’, ‘hoe lang gaat dat duren?’, ‘ik heb dit huis juist aangeboden gekregen als rustig alternatief voor m’n huidige waarin ik al jaren last heb van burenoverlast’… allerlei gedachten raceten door m’n hoofd. Ik kreeg het gevoel dat ik in een b-film was beland en besloot weer eens m’n verstand op nul te zetten en Google om raad te vragen. Het bord bleek de waarheid te vertellen, het project zou over een aantal maanden beginnen en één jaar duren. Twaalf maanden lang bouwvakkers over de vloer vanaf 7, 8 uur ’s ochtends, dagen vol harde muziek, boren, drillen, schreeuwen, heien. Je huis geen thuis meer. De herstart van freelance werkzaamheden een illusie. Het rustige alternatief een verschrikking.
Op de dag dat de dozen bezorgd worden hang ik aan de lijn met advocaten, medewerkers van de woningbouw, worstel me door ambtelijk jargon heen, termen als dwaling, bedrog, nietigverklaring huurcontract, verkeerde voorstelling van zaken, de verplichting ‘rustig woongenot te verschaffen’ en gevolgschade passeren de revue. In plaats van verhuizen naar een betere woonomgeving moet ik er nu alles aan doen om de verhuizing ongedaan te maken. Het is vandaag 14 augustus, de 27ste staan de verhuizers op de stoep, de 31ste loopt m’n huurcontract hier af.
Maar het zou allemaal goedkomen.
Marjelle
Vanavond werd ik gebeld door de teammanager van de woningbouwcorporatie, inmiddels weet ik dat de verhuurmakelaar wel degelijk op de hoogte was van dit bouwproject toen hij me het huurcontract liet ondertekenen. Ze probeerde mijn verhaal te bagatelliseren en alle kosten waren voor mij kreeg ik te horen.
Foto’s Witold Riedel
Gnossiene No. 1 Erik Satie
