Tagarchief: vriendschap

Persoonlijk record!

Geplaatst op 14 maart 2011| 20 reacties

Wat is het benauwd, ik sla de deken van me af en kruip weg onder het dekbed. M’n voorhoofd gloeit, m’n rug doet pijn, maar ook m’n vingers stribbelen tegen als ik ze strek. Langzaam dringt tot me door dat ik koorts heb én vandaag jarig ben. Het doet me terugdenken aan afgelopen kerst en oud en nieuw, toen wist ik nog weinig van schildklieren en begreep niet waarom ik om de haverklap ziek was. Inmiddels blijkt het een met het ander samen te hangen, zoals zo vaak. Voorzichtig sla ik m’n benen over de rand en voel ze bijna onder me vandaan glijden. Een ding is meteen duidelijk, jarig is op dit moment van ondergeschikt belang, ik moet eerst proberen deze griepaanval weer te overleven en vervolgens m’n lichaam in een gezonder gareel zien te krijgen.


Nu begrijp ik waarom ik het gisteravond opeens niet meer koud had en me beter leek te voelen dan de dagen ervoor, het was een korte opleving. Even dacht ik dat er een stijgende lijn in zat en was al blij dat ik geen wattenhoofd en tintelingen had, wat ik ook tegen M. zei, een van de weinige mensen die werkelijk weet wat vriendschap inhoudt. Niet te vergelijken met vandaag, nu ben ik te ziek om iets te doen. Een paar woorden kwamen in me op daarstraks in bed: ‘rust, vitamines, aan leuke dingen denken’. Laat ik daar eens mee beginnen en in die volgorde. Wat zal ik kiezen om bij weg te dromen, prachtige zonovergoten stranden, heerlijke Griekse boontjes, mooie mannen of gewoon een combinatie van…
Marjelle

Andere namen Herman van Veen

Foto Witold Riedel

20 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

De vuurkorven vlammen

Geplaatst op 12 februari 2011| 15 reacties

In de trein is het behaaglijk, op het bord voor me staat in grote letters wat de temperatuur binnen en buiten is en met welke snelheid hij door het landschap raast. 138 km per uur, over 31 minuten ben ik in Den Haag. Om 14:00 uur hebben H. en ik op Centraal afgesproken, waarna we met lijn 9 naar Scheveningen gaan om vervolgens bij het vertrouwde Kurhaus uit te stappen. Het doet me even denken aan m’n uitstapjes met I., de afgelopen jaren ben ik vaker met haar naar het strand geweest totdat een boze mail een einde maakte aan onze vriendschap. Na lezing ervan was elk spoortje gevoel wat ik ooit voor haar heb gehad verdwenen als sneeuw voor de zon.


Beachcam

Vanmiddag ga ik voor het eerst met H. naar datzelfde restaurantje waar ik toen regelmatig kwam, Columbus, waar de vuurkorven vlammen, de sfeer goed is en de mensen erg vriendelijk zijn. We naderen station Den Haag, snel haal ik m’n chipkaart uit m’n tas, niet vergeten om uit te checken straks. Dat was nog het meest wennen in het begin, verder bevalt de kaart prima. Inmiddels kun je zelfs ‘gratis’ reizen als je een speciaal programmaatje downloadt, illegaal dat wel. H. staat al op me te wachten als ik even over tweeën bij de uitgang arriveer.

We kennen elkaar nu een aantal maanden en elke keer moet ik weer wennen als ik haar zie. Ze is niet erg benaderbaar, we zoenen zelfs niet eens. Daarnaast mis ik een zelfde gevoel voor humor en ook qua energie zitten we niet op dezelfde frequentie, meestal zijn dat dé factoren die een goede vriendschap in de weg staan. Ik schud dit soort gedachten van me af en richt m’n aandacht weer op haar. Laat ik proberen er een leuke middag van te maken, ondanks en dankzij, echte vrienden zijn zeldzaam, ik denk aan de hartsvrienden die ik heb gehad. Gisteren heb ik voor het eerst in tijden de naam van m’n ex-liefste maatje gegoogled, ik miste hem opeens zo.
Marjelle

Johnny Cash

15 reacties

Geplaatst in Natuur, Scheveningen

Tags: , , , , , , , , , , , , , , ,

Afscheid

Geplaatst op 3 november 2010| 15 reacties

Terugblik
“Bezweet rijd ik ’s middags naar huis, het is volop lente in Rotterdam. Ik kom net terug van een weekend bij I. met dansen, eten, praten, wijn en veel Lisa Gerrard. Voor het eerst in tijden werd ik weer eens echt in de watten gelegd.

‘’s Avonds worden er aardappeltjes uit de oven met geroerbakte spinazie, kaasbestoven broccoli en een glas heerlijke witte wijn voor me klaargezet terwijl we over alles praten wat ons bezighoudt. Als ik de volgende ochtend fris gedoucht naar beneden loop, liggen er op de zonnige terrastafel al een vers belegd broodje, roombotercroissant en een zachtgekookt eitje op me te wachten. De zachte muziek, diepblauwe lucht en felgroene bomen op de achtergrond complêteren het geheel.
Ik voel me welkom.’



Er is nog net genoeg tijd om boodschappen bij AH te halen en een boterham te eten voordat ik weer op de fiets spring naar station Noord. In een opwelling heb ik me opgegeven voor een klankhealing concert. Een beetje healing kan zeker geen kwaad. Op het laatste nippertje kom ik binnenstuiven, de meeste mensen liggen al op een matras. Ik zet m’n verstand op oneindig en ga ertussen liggen.

Vanaf de eerste klanken van trommels en zang word ik meegevoerd door de muziek. M’n lippen beginnen te tintelen, de trillingen gaan door m’n hele lijf. Het is heerlijk om het samenspel van verschillende instrumenten te horen, het opzwepende geluid van de drum met daardoorheen een ijle vrouwenstem en mistige rainstick-geluiden, afgewisseld met de zwaardere klanken van de didgeridoo’s en het getinkel van klankschalen. Ik laat me meeslepen en denk ‘ga door, ik wil meer’. Het is een bijzondere ervaring, bijna lekkerder dan seks.”
Marjelle

Vaarwel
En al die tijd lag daar
Dat heel gewone stukje papier;

Niemand wist
Dat er zo’n vreselijke afscheidsbrief
Op zou worden geschreven.
Rudy Kousbroek

15 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , , , , , , , ,

Eitje?

Geplaatst op 3 april 2010| 23 reacties

Deze week vroeg I. of ik nog paasplannen had. ‘Nog niet over nagedacht’, zei ik, ‘ik had me niet gerealiseerd dat het dit weekend al was’. Ik heb zo weinig met dit soort dagen dat ik eroverheen gekeken had in m’n agenda. Als er een chocolade-eitje bij had gestaan in plaats van die vijf bescheiden lettertjes op de achtergrond was er wel een belletje gaan rinkelen. Ik denk aan wat en met wie ik ’t dan het liefst zou doen, maar duw die gedachte weer weg. Met hem ben ik in een soort van niemandsland verzeild geraakt. Niemands schuld, niemands keus, toch gebeurd. Hoe doorbreek je de stilte die inmiddels een eigen leven is gaan leiden als je bang bent dat elk woord het misverstand uitvergroot?

Als ik terugkijk, vraag ik me af hoe ik de dagen, weken zo tussen mijn vingers door heb kunnen laten glippen… Paasplannen? Inmiddels heb ik morgen een eetafspraak met E. en maandag spring ik misschien wel op de Vrijheidstrein, bestemming onbekend. Mooi thema dat in alle aspecten van het leven en mensen terugkeert. Of is ‘freedom just another word for nothing left to lose’ zoals Janis zingt? Gedachtenloos haal ik m’n koekje uit z’n cellofaantje, er ligt opeens een hartje in de palm van m’n hand. Ik bijt er voorzichtig een stukje af. Straks nog even m’n huis opfleuren met verse tulpen, geel en rood, zodat m’n vazen niet werkeloos staan toe te kijken.

Marjelle


Wiseman James Blunt

23 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , ,

Vis moet zwemmen

Geplaatst op 22 maart 2010| 35 reacties

Sinds de relatie met H. toen rond m’n verjaardag steeds meer onder druk kwam te staan ligt jarig-zijn gevoeliger. Sowieso valt er qua familie niets te vieren met slechts één broer die dit soort dingen onzin vindt. Een mening waar ik voor een deel in mee kan gaan, al denkt het kind in mij daar toch anders over. Op pi-dag ben ik niet de enige die een jaartje ouder wordt, ik bevind me in het gezelschap van onder anderen Herman van Veen, Michael Caine en David Byrne. Eigenlijk had ik al min of meer besloten om dit jaar deze dag aan mij voorbij te laten gaan tot een vriendin me stimuleerde om toch iets leuks te gaan doen zoals samen uit eten in Scheveningen. Golven, dacht ik, de zee zien en lekker eten met een lief iemand. ‘Ja!’ zei ik.

Er stond een gure wind, zoals zo vaak op 14 maart was er van de lente nog niets te merken terwijl we op Den Haag Centraal op tram 9 stonden te wachten. Maar toen we langs het Kürhaus liepen en ik de schuimende golven zag, we kort daarna in Columbus bij de open haard belandden en ik wilde aardbeien cadeau kreeg, wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen. Uren later, inmiddels rozig van wijn en vlammen, na m’n eerste Kwekkeboom-kroket in jaren uit m’n eerste kindermenu in tijden en nadat we het uitgebreid over exen en leuke mannen hadden gehad maar niet over voetbal, keek ik tevreden om me heen. Dat er bij thuiskomst een aantal mensen niets hadden laten horen was wél een domper, wat dat betreft heeft de methode van m’n broer ook voordelen, je trekt je gewoon van dat soort dingen helemaal niks meer aan.

Marjelle



Trouble Coldplay

35 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , ,

Afscheid

Geplaatst op 2 februari 2010| 22 reacties
In Barclay wacht ik op L. Vanmiddag heb ik m’n tegenzin overwonnen en voor het eerst in weken met haar afgesproken. Daarnet heb ik een tosti-kaas besteld, de confrontatie moet nog even wachten tot erna. Eten heeft voor mij veel te maken met sfeer, gezelligheid. Bij moeilijke onderwerpen krijg ik geen hap door m’n keel en het komende gesprek zal… ‘hallo’, onderbreekt L. m’n gedachtenstroom en gaat tegenover me zitten. We praten eerst wat over koetjes, kalfjes en kerst, dat wil zeggen zij praat. Het oude patroon herhaalt  zich, ook als ze een vraag aan mij stelt weet ze het in no time weer op zichzelf te betrekken. Ik merk dat de vorige keer de druppel is geweest, ik ben dit eenrichtingsverkeer zat en voel de energie wegvloeien. Zonder veel te proeven hapslik ik m’n tosti weg, besluit niet langer te wachten en haar te vertellen wat me al een hele tijd dwarszit, namelijk dat ze het voornamelijk over zichzelf heeft en dat ik enige wederzijdse interesse mis.

Ze schrikt ervan, voelt zich aangevallen en reageert met ‘nou als ik jou was, dan zou ik niet meer met me omgaan en er meteen mee stoppen! Je moet me maar nemen zoals ik ben, ik verander toch niet en jij bent ook niet perfect’. Ik probeer haar uit te leggen dat het met al dan niet perfect zijn niets te maken heeft, maar dat er op deze manier weinig sprake is van echte communicatie en het me steeds meer energie kost. Vanaf dat moment wordt de toon iets grimmiger. Ze begrijpt niet waarom ik überhaupt met haar afgesproken heb als ik niks leukers te melden heb, want dit is wel het laatste waar ze nu behoefte aan heeft. Ik leg uit dat ik het niet netjes vind om zomaar van de aardbodem te verdwijnen, maar eerlijk wil vertellen wat er aan de hand is zodat zij weet waar ze aan toe is en ook daar weer op kan reageren. Haar blik is inmiddels enigszins vijandig geworden.Wellicht ben ik ook veel te direct, denk ik, als ik eenmaal op dreef ben word ik soms de overtreffende trap van duidelijk. Bovendien heb ik me te lang ingehouden en teveel geaccepteerd, dát kan ik een ander niet kwalijk nemen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen blijkt, ze begint opeens over iets van een maand geleden, waarbij ze het zo draait dat het met de realiteit weinig meer te maken heeft, iets wat ik haar ook meteen duidelijk maak. Deze keer laat ik haar voor het eerst níet uitpraten, de omgekeerde wereld, en het bevalt haar voor geen meter. ‘Wel een beetje flauw dat je er nou pas mee komt trouwens’, zeg ik, ‘dat had ik toen al kunnen verhelderen’. De essentie van mijn verhaal – wat ze kennelijk niet begrijpt of niet onder ogen wil zien – is dat ze zo op zichzelf gericht is dat al het andere in het gedrang komt.

Nu er een punt achter de vriendschap is gezet, kan ze het niet laten om op de valreep nog een paar lullige opmerkingen te maken en eraan toe te voegen dat het allemaal aan mij ligt en ik te kritisch ben. Even doet ze me aan m’n moeder denken die zelf als de dood was voor kritiek, maar wel vaker anderen de maat nam, soms ook op een onderhuidse manier met veel glimlach. Daar komt onder andere m’n afkeer van alles wat neigt naar hypocrisie, achterbaksheid en leugens vandaan. Inmiddels is m’n lijf in de stress geschoten, het gesprek verloopt heel anders dan ik had gewild, ik voel de adrenaline door m’n lichaam gieren en ben niet tevreden over m’n aanpak. Misschien had ik diplomatieker moeten zijn, maar hoe vertel je op een leuke manier dat je doodmoe van iemand wordt? Dat leer je niet op school.
Marjelle

Leave me be
Kate & Anna McGarrigle

22 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , ,

Roundabout

Geplaatst op 12 november 2009| 25 reacties

Zondag
M’n afspraak gisteren ging niet door hoorde ik via een verontschuldigend sms’je. Ik had net zo’n zin om weer eens uit eten te gaan, veel te lang geleden net als seks, liefde en tederheid, dit in willekeurige volgorde. Vandaag zit ik op dezelfde plek, weer in Hoofdstuk II, en wacht op L. Voor me een loom leren hoekje vlak bij de roodgloeiende openhaard, zonder echte houtblokken, maar in deze omgeving stoort dat niet. Donkere meubels, vensterbanken vol antiek leeswerk, theeglazen met sierlijke oortjes, de laatste mooi maar onhandig, zeker voor mij. Alleen jammer van de jazz die uit de boxen neuzelt en nog erger klinkt dan de experimentele variant.

Ik denk aan Floor waar ik vorige week lekker zat te schrijven op de klanken van The Whitest Boy Alive en ook aan E.* die ik gisteren bíjna gebeld had, maar uit zelfbescherming toch maar niet. Ik zag opeens weer haar kille blik voor me toen ik vertelde hoe het met me ging en wist niet hoe snel ik de rest van m’n verhaal in moest slikken. Wat neemt ze mij eigenlijk kwalijk, vraag ik me af, dat het slecht gaat en ik me daardoor meer terugtrek of- Alle dingen die ze laatst onterecht voor me invulde, flitsen weer door m’n hoofd. Vanbinnen sluimert woede, maar ik ben bang voor m’n eigen kracht als ik voluit zeg wat ik ervan vind, iets dat als een rood lontje door m’n leven loopt. In welk ondoorzichtig web ben ik nu beland?

Ook hier wreekt zich wellicht het feit dat ik helemaal niet lethargisch overkom, juist eerder energiek. Maar m’n woorden en ogen zeggen soms ook iets heel anders en beide kanten weerspiegelen wie ik ben. Onder de overlevingsmechanismen humor, zelfspot, relativeren en terugtrekken ligt een werkelijkheid waarin ik vaak niet meer vooruit te branden ben en de stapels op m’n bureau alleen maar groter worden net als de leegte vanbinnen.

Twee keer heb ik samengewoond met een partner die last had van depressies, uiteindelijk blijk ook ik niet immuun te zijn. Al zijn er waarschijnlijk betere woorden om te beschrijven hoe ik me de afgelopen paar jaar voel, …, en zwaar onderbelast bijvoorbeeld. Ik mis uitdaging, stimulans, familie, werk, verbondenheid en alles wat ik nu niet ga opnoemen. Teveel dingen die tot nu toe niet oplosbaar waren, soms draai ik rondjes tot ik sterretjes zie.

M’n tosti blijkt een megatosti, het brood lijkt wel opgespoten en de kaas ontploft. Misschien laat ik de helft liggen als bordvulling, zo lekker is het niet.
Gisteren toen de paniek me even bij de strot greep en ik iets wilde dóen, besloot ik A. te bellen, de beste vriend van H. Aan hem wilde ik altijd nog mijn kant van het verhaal vertellen. De telefoon ging eindeloos over… misschien het verkeerde nummer. Ik bladerde nog eens door m’n verfomfaaide oude adresboekje  met de geesten van vroeger en de doden van nu.
‘Hé Marjelle!’ L. komt glimlachend op me af.

Marjelle



Stone Throwers Johnny Hollow

* Vriendschap die zwaar onder druk staat 

25 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , ,

Hello goodbye

Geplaatst op 25 september 2009| 32 reacties

‘Hé, ik heb ‘m in het verkeerde gaatje gestopt, maar goed dat ik geen-‘, die gedachte slik ik in. Met een halfopgeladen mobieltje loop ik de deur uit op zoek naar warm, aaibaar en lekker. Daarnet was ik geïrriteerd toen ik bepaalde uitspraken in een blog las. ‘Niet doen, je hebt je energie veel te hard nodig voor andere dingen’, spreek ik mezelf ferm toe. Opeens voel ik een donzig pootje in m’n hand. ‘Laat gaan, Marjelle, sommige mensen zien arrogantie, neerbuigend doen naar anderen als iets positiefs, ik weet allang dat het juist een teken van zwakte is’, hoor ik Beer bemoedigend zeggen. Ik glimlach naar hem en verzucht, ‘ik wilde dat meer mensen zoals jij waren, eerlijk, lief, sterk, loyaal en standvastig’.



Als ik ergens moe van geworden ben de afgelopen periode is het wel van mensen die a zeggen en b doen, zuigend zeuren over trivia en bij de eerste beetje kritische vraag of opmerking van de ene dag op de andere woordenloos uit m’n leven verdwijnen. Het positieve is dat ik steeds meer besef dat dit soort types ook geen mensen voor mij zijn. Zelfs al zit ik nu in een heel moeilijke situatie en kan ik elke steun gebruiken, dan nog hoef ik die dingen niet te accepteren. Het doet me ook denken aan een van m’n blogontmoetingen dit jaar – terwijl ik dit opschrijf zie ik de man voor me weer naar me kijken. Het was me al eerder opgevallen dat hij zich zat te vervelen, z’n blikken gingen wisselend van z’n vrouw die verdiept was in haar tijdschrift naar mij terwijl ik net veel te grote happen van m’n ciabatta-met nam. Ik negeer hem verder en richt m’n aandacht weer op het verkreukelde A4-tje voor me.



Toen ik tijdens die ontmoeting voor de derde keer in een paar uur te horen kreeg wat een man tien jaar geleden in een café had gezegd, kreeg ik het Spaans benauwd en moest ik de neiging bedwingen om hard weg te rennen. Het was een van die vele momenten het afgelopen jaar dat ik me afvroeg, wat doe ik hier, met deze persoon, in deze stad, in dit leven, en mezelf wakker wilde knijpen uit de boze droom. Gelukkig zijn er ook leuke mensen die wel menen wat ze zeggen, al is dat bij sommigen louter m’n virtuele indruk. Dat er soms een groot verschil is tussen het ware gezicht en de mooie woorden achter het avatarplaatje is een paar keer heel duidelijk geworden.
Marjelle

Mosquito Ingrid Michaelson


32 reacties

Geplaatst in Dieren, Fotografie, Natuur, Rotterdam

Tags: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Verraden

Geplaatst op 25 augustus 2009| 16 reacties

In een brandende 33 graden fiets ik woensdag naar Loods Celebes, ver voorbij de Erasmusbrug. Het zweet gutst van m’n voorhoofd terwijl ik ingespannen kijk of ik een groene container zie. Wijn of water, alleen al om de naam wilde ik ernaartoe, blijkt nog gesloten ondanks de informatie op de site. De vriendelijke jongen biedt me iets te drinken aan. Met een glas tonic sta ik even later in de zinderende hitte op het terras en laat het uitzicht op me inwerken. Er hangt een vreemde sfeer, een gevoel van leegte, grote en kleinere schepen die roerloos aan de kant liggen in afwachting van actie, hier en daar een verdwaalde werknemer die geniet van z’n sigaret, hoge gebouwen met spiegelende ramen die niets verraden van wat zich erachter afspeelt.

Op de terugweg maak ik foto’s van alles wat er op het water deint en golft, een politieauto rijdt loom de hoek om, ook agenten hebben het warm. Dit is een voor mij nog relatief onbekend stuk Rotterdam, ik rijd langs de Euromast, ‘hoog, Sammy, kijk omhoog’, met aan de voet ervan groepjes toeristen. Ik kom langs een drijvend wokrestaurant, zie café De Ballentent voorbijflitsen en beland uiteindelijk weer op de mij zo vertrouwde Boompjes. Ondertussen droom ik van een verkoelende douche en van de zee waar ik morgen misschien m’n pootjes in ga baden, afgewisseld met gedachten aan H. Gisteren voelde ik weer die pijn opvlammen, verdriet om wat opeens weg is na vijfentwintig jaar en tranen om de manier waarop.



‘Ik voel me verraden’, besefte ik, terwijl m’n handen automatisch doorgingen met borden afspoelen, ‘door de laatste persoon waarvan ik het ooit had verwacht’. Het heeft m’n vertrouwen in liefde en oprechtheid een klap gegeven. Toch ben ik niet eens kwaad, maar misschien zit die primaire woede veel dieper weggestopt, bovendien ben ik heel loyaal en kost het me zelfs nu nog moeite om een woord als ‘verraden’ in combinatie met hem te gebruiken. Maar mijn waarheid moet er ook uit, mijn onderste steen boven, ik heb hem lang genoeg beschermd.
Van de voornamelijk vrouwen die ik de afgelopen paar jaar heb ontmoet heb ik bij bijna niemand echte herkenning of momenten van verbondenheid gevoeld, wel verbazing af en toe over hoe bang mensen kunnen zijn voor openheid en eerlijkheid, nu was ik vooral vriendschap met mannen gewend. Steeds meer vraag ik me af of ik die ooit nog tegenkom, mensen die me raken en geraakt worden door mij. Zonder liefde staat mijn wereld stil.
Marjelle

The Chain Ingrid Michaelson

16 reacties

Geplaatst in Rotterdam

Tags: , , , , , , , , , , , , ,

Park Avenue

Geplaatst op 19 augustus 2009| 19 reacties

Er hangt een vage geur van bloemen, het nummer Ain’t nobody klinkt op de achtergrond, de blaadjes van de boom werpen schaduwen voor de zon, hier in Het Park waar ik voor het eerst weer ben na het debâcle van vorige keer. Ik móest er even uit en heb de neiging weerstaan om terug te kruipen onder m’n laken en de wereld buiten te sluiten. ‘Het is veel te mooi weer om binnen te blijven’, zegt een stemmetje in m’n hoofd, ‘eindeloze regendagen komen er nog genoeg’, gaat de stem onverstoorbaar verder. Vandaag is het zomer in Rotterdam. Ik sla een blik op de laatste Psychologie die voor me ligt waarvan ik het abonnement nog moet opzeggen net als van de hosting van m’n vier websites die al zo lang stilliggen.

‘Onderzoek: mannen worden blij van seks, vrouwen van vriendschap’ kopt het blad, en ik van allebei, denk ik erachteraan. Ook wat dat betreft heb ik een leven van uitersten geleid, van non tot hoer gaat wat te ver, al was dat eerste jarenlang wel het geval tijdens m’n relatie met H. Ik pak de menukaart en kies een tosti, broodjes durf ik hier niet meer te bestellen. Als ik even later de wit weggetrokken sneetjes op m’n bord bekijk, blijkt dat ik toch te optimistisch was. Ik laat de helft liggen, besluit een glas witte wijn te nemen en krijg een déjà vu-gevoel. Aanstaande vrijdag gaat ook door m’n hoofd, dan ga ik iets doen waar ik me ooit in een middernachtelijke vlaag van verstandsverbijstering voor opgegeven heb en nu tegen opzie. Misschien stuur ik m’n alter ego wel en luister ik zelf mee achter het gordijn.

Gregoriaanse klanken vloeien uit de luidsprekers, dit soort muziek doet me altijd denken aan m’n vader, die de laatste maanden voor z’n dood niets anders draaide, en aan het moeizame contact tussen hem en mij toen. Inmiddels klinkt Satie liefelijk in m’n oor, een van de weinige klassiek componisten die me raakt. M’n gedachten worden onderbroken door de aardige jongen die informeert of het lekker was. Naar waarheid antwoord ik nee.
‘Mooi zo’n groot wijnglas dat fonkelt in de zon’, mijmer ik, de sfeer op het terras is ongedwongen, niemand let op mij en dat is prima. Ik kijk uit over een grasveld nog groener dan Bob Ross het had kunnen bedenken, de zon en het gekabbel van stemmen om me heen maken me loom. Het is zomer in Rotterdam, maar ik mis iets.
Marjelle

Gnossiennes 1 Satie

19 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , ,