Categoriearchief: Natuur

‘It’s not easy being green’


Kermit

Droom & daad

Het zomert in Rotterdam, alles groeit en bloeit, Bob Ross zou z’n vingers aflikken bij zoveel tinten groen. De ideale dag om naar Trompenburg Tuinen & Arboretum te gaan. M’n Rotterdampas blijkt niet nodig, vandaag kan iedereen tot 15.00 uur gratis naar binnen. Heerlijk om hier voor het eerst in een jaar weer te zijn, het publiek is dan wel overwegend grijs, maar dat wordt ruim gecompenseerd door alle felle bloemenkleuren. Zoals gewoonlijk stoor ik me niet aan plattegronden en volg lukraak de pijlen naar de Uithoek, een idyllisch theehuis. Half in de schaduw geniet ik van m’n Cola light en het fleurige uitzicht. Wat een contrast vormt deze stille plek met m’n gehorige etage in hartje Crooswijk met lawaaierige, asociale bovenburen. Soms droom ik dat ik nooit meer terug hoef… maar dat op een dag iemand naar me toekomt en zegt ‘ik weet een leuk huisje voor je, het is er rustig en niet duur, hier is de sleutel.’ Ja, dromen mag.


Er lopen een paar mensen het terras op die niet meteen in het clichéplaatje van groenliefhebber passen, eentje geheel in het zwart,  een ander met een wat dramatische uitstraling qua kleding en make-up. Op de terugweg zie ik een vrouw achter een piano zitten, microfoons staan opgesteld evenals rijen stoelen, hier en daar zitten plukjes toeschouwers en bezige mannen lopen rond. Ik ben midden in een opera-uitvoering beland, momenteel zijn ze nog aan het inzingen. Nieuwsgierig kijk ik toe en besluit, ook al ben ik geen liefhebber, toch een poosje te blijven en te ervaren hoe zon, natuur en muziek samensmelten. Het thema van de Operadagen is dit jaar ‘Droom & daad’ lees ik in het boekje wat ik net toegestopt kreeg. Als tien minuten later Leon van Liere, een van de studenten van de Dutch National Opera Academy inzet laat ik me meevoeren, de combinatie van opera en buitenlucht werkt aanstekelijk. Zo is kunst bedoeld, op een klapstoeltje in het gras, toegankelijk voor iedereen.
Marjelle

Fragment Operadagen in Rotterdamse Tramremise (12-06-2012)

Geen megastal maar modderbad!


Hoe ontwikkelingsgeld verkeerd terechtkomt Tros Radar 23-01-2012
Overheid subsidieert megastallen deels met geld ontwikkelingshulp Wakker Dier 23-01-2012
Ontheffing: nog 44 nieuwe megastallen in Brabant Megastallen-néé 23-12-2011
Kabinet wil geen grens aan omvang megastallen NRC 23-11-2011
Megastal of modderbad? Milieudefensie

Men kan het niveau van beschaving van een land meten aan de manier waarop dat land met zijn dieren omgaat Mahatma Gandhi

‘Alsof je in een glas melk rondloopt’

Steeds vaker droom ik van een ander huis, een plek waar het rustig is, waar je je terug kunt trekken zonder bonkende bovenburen en heel af en toe breidt die droom zich uit naar een andere stad, Haarlem bijvoorbeeld of een adresje vlak bij zee. Waar ik beslist niet zou willen wonen is Norilsk, een stad in Siberië waar ijzige temperaturen van soms wel -50 graden voorkomen of op het onherbergzame Antarctica, al is de lucht er erg puur, niet te vergelijken met de fijnstofwolk die boven Rotterdam hangt en m’n longen irriteert. Geboeid kijk ik naar de betoverende beelden uit de documentaire Frozen Planet, naar de mensen die op de toendra leven zoals de Dolganen, naar de witbestoven koppen van rendieren die met hun hoeven onder de sneeuw schrapen naarstig op zoek naar plantjes, naar de zeehonden en robben zonder wie de families niet zouden kunnen overleven. Opeens zie ik een aantal pezige mannen in een boot door het magische landschap varen, ze krijgen een walrus in het vizier.


Zo’n dier van bijna twee ton
levert alleen al genoeg vlees om een gezin wekenlang van voedsel te voorzien. Over de houdbaarheid ervan hoeven ze zich geen zorgen te maken, het is buiten één grote diepvrieskist. De huid wordt onder andere gebruikt om jassen van te maken, bij de kinderexemplaren worden de mouwsgaten dichtgestikt anders vriezen hun handjes eraf. Een andere manier om aan voedsel te komen is het roven van de eitjes van zeekoeten, een hachelijke onderneming, met alleen een oud nylon touw om z’n middel gaat de lichtste man over de klif naar beneden, zijn lot ligt letterlijk in de handen van zijn maten. Eén foutje kan fataal zijn. Na een aantal verrassend zomerse opnamen komt ook de Arctische winter in Groenland aan de beurt, prachtig die samenwerking tussen patrouilleteam en husky’s, maar het zijn toch vooral de spectaculaire beelden van het noorderlicht, de grootste lichtshow op aarde, die blijven hangen.
Marjelle

Titel: quote Tony van Autenboer in ‘Zuidpoolexpedities’

My world Husky Rescue

Flowerpower

Vargtimmen Hedningarna

Moulin Rouge?

Romulus Sufjan Stevens

Verstoppertje?


Wanneer heb jij voor het laatst iets voor het eerst gedaan?

In plaats van te zingen ‘onder de douche’ zoals dat door menigeen vroeger in de rubriek van muziekkrant Oor werd gedaan, denk ik opeens aan vuriger taferelen als ik m’n lijf insmeer met Pure Care-doucheolie. De herinnering aan de vuurloop van een aantal jaar geleden komt naar boven. Niet alleen danste ik toen met blote voeten over gloeiende sintels, daarvoor hadden m’n partner en ik al een houten pijl gebroken. De pijlstukjes zijn aan de vooravond van m’n verhuizing naar Rotterdam in de prullenmand beland in het kader van less is more.

Welke andere dingen heb ik de afgelopen paar jaar voor het eerst gedaan, vraag ik me af onder de hete waterstraal. Midden in de nacht gaan dansen in een onbekende omgeving is er zeker een van, met angst en beven liep ik in het donker vanaf station Muiderpoort terwijl m’n toenmalige liefste vriend me moed insprak op m’n mobieltje. Van dansen springen m’n gedachten naar zingen. Vroeger heb ik weliswaar een tijdlang zangles gehad, maar de Afrikaanse zangworkshop in Leiden was nieuw voor me net als het dagje ‘Stembevrijding’ onder de bezielende leiding van Jan Kortie.

Ook met vreemde talen ben ik aan de slag gegaan, nu is taal sowieso een rode draad in m’n leven. Vorig jaar heb ik m’n Frans onder een dikke laag stof vandaan getoverd, vervolgens ben ik met Spaans begonnen. Elke keer als ik de zuidelijke keelklanken hoor, duiken beelden van Andalucía op. Ik versta het inmiddels redelijk, maar veel meer dan ‘hola’, ‘encantado’ en ‘adios’ komt er nog niet uit m’n mond helaas. Ook schrijven is al jaren niet meer uit m’n leven weg te denken, nieuw is wel dat ik bijna een jaar geleden begonnen ben met de serie ‘Beeld van een blogger’ waarbij ik bloggers ontmoet en op zoek ga naar de mens achter de avatar. In de toekomst wordt die reeks wellicht uitgebreid.

In 2009 heb ik het fotograferen ontdekt, door de verwonderde ogen van een kind naar m’n eigen stad kijken, een keer een water- of fietstaxi nemen in plaats van een tram. Met de camera in de hand ging er ook een groene wereld voor me open. Ik dartelde rond in botanische tuinen, doolde door parken en lunchte aan de Kralingse Plas. De Chinese tuin in Blijdorp werd een verlengstuk van m’n balkon eenhoog in Crooswijk, de kinderboerderijdieren een substituut voor een huisdierloos bestaan. Bij de workshop Visagie waren voor het eerst in lange tijd de rollen omgedraaid, nu werd ikzelf door het oog van de camera bekeken. Die foto is overigens zoekgeraakt.

Sinds kort ben ik aan het twitteren, slechts een veertigtal tweets hebben tot nu toe het levenslicht gezien, ondertussen begin ik dit speeltje waar je niets mee ‘hoeft’ wel enigszins te waarderen. Inmiddels volg ik onder anderen Louis Theroux, oorlogsverslaggever Arnold Karskens en Beer-man Witold Riedel.
Er zijn nog wel een paar dingen die ik voor het eerst heb gedaan de afgelopen periode, maar die wil ik of niet kwijt, waren te vervelend of zijn überhaupt het vermelden niet waard. Nu ben ik natuurlijk ook benieuwd naar jullie laatste voor het eerst-ervaringen.
Marjelle

Orca Wintersleep

De vuurkorven vlammen

In de trein is het behaaglijk, op het bord voor me staat in grote letters wat de temperatuur binnen en buiten is en met welke snelheid hij door het landschap raast. 138 km per uur, over 31 minuten ben ik in Den Haag. Om 14:00 uur hebben H. en ik op Centraal afgesproken, waarna we met lijn 9 naar Scheveningen gaan om vervolgens bij het vertrouwde Kurhaus uit te stappen. Het doet me even denken aan m’n uitstapjes met I., de afgelopen jaren ben ik vaker met haar naar het strand geweest totdat een boze mail een einde maakte aan onze vriendschap. Na lezing ervan was elk spoortje gevoel wat ik ooit voor haar heb gehad verdwenen als sneeuw voor de zon.


Beachcam

Vanmiddag ga ik voor het eerst met H.
naar datzelfde restaurantje waar ik toen regelmatig kwam, Columbus, waar de vuurkorven vlammen, de sfeer goed is en de mensen erg vriendelijk zijn. We naderen station Den Haag, snel haal ik m’n chipkaart uit m’n tas, niet vergeten om uit te checken straks. Dat was nog het meest wennen in het begin, verder bevalt de kaart prima. Inmiddels kun je zelfs ‘gratis’ reizen als je een speciaal programmaatje downloadt, illegaal dat wel. H. staat al op me te wachten als ik even over tweeën bij de uitgang arriveer.

We kennen elkaar nu een aantal maanden en elke keer moet ik weer wennen als ik haar zie. Ze is niet erg benaderbaar, we zoenen zelfs niet eens. Daarnaast mis ik een zelfde gevoel voor humor en ook qua energie zitten we niet op dezelfde frequentie, meestal zijn dat dé factoren die een goede vriendschap in de weg staan. Ik schud dit soort gedachten van me af en richt m’n aandacht weer op haar. Laat ik proberen er een leuke middag van te maken, ondanks en dankzij, echte vrienden zijn zeldzaam, ik denk aan de hartsvrienden die ik heb gehad. Gisteren heb ik voor het eerst in tijden de naam van m’n ex-liefste maatje gegoogled, ik miste hem opeens zo.
Marjelle

Johnny Cash

Lenteuitje?

De zon kijkt me stralend aan, het is ‘getthefuckoutofyourhouse’-weer. Ik besluit naar de Kralingse Plas te fietsen, onderweg een paar boerderijdieren en -mensen te fotograferen en dan te zien waar ik uitkom. Joggers, fietsers, honden met en zonder baasje, slenteraars, spelende kinderen, gemoedelijke kippen en een enkele amazone te paard, ze kruisen allemaal mijn pad. Als ik even later de plas zie glinsteren in de late middagzon, denk ik weer ‘wat is Rotterdam toch mooi’. M’n fietstocht eindigt bij de Schone Lei, een aantal diehards zitten buiten, diep weggedoken in hun jas.

De man voor me haalt heel voorzichtig z’n kind, een baby nog, uit de buggy. Meteen komt de droom van vannacht weer terug. Het was zo angstaanjagend realistisch dat ik opgelucht ademhaalde toen vanochtend langzaam tot me doordrong dat de baby uit m’n droom niet echt dood was.

Leuk om hier nog een keer te zijn. Ik warm m’n handen aan het theeglas en geniet van een vloerbroodje met smeersels. De laatste keer was ik er met A., een ex-vriend van lang geleden, toen het nog hartje zomer was. Vandaag is de lente begonnen. Let niet op de nog kale bomen, jassen & dassen, verkleumde vingers, vroeg donker en thermostaat op 20, een kniesoor die dat relevant vindt, vandaag is het even lente in m’n hoofd.
Marjelle

Do the wave now Krach